'Kayıp ve Suçlu' için!

Pazar sabahı erken açtım bilgisayarı. Kendi yazdığım yazının başlığını ararken, ana sayfada gözüme, ’Kayıp ve suçlu’ (1 ve 2) ilişti. Çok dikkatimi çekti başlık. Açtım sayfayı, uzun bir yazı mı diye aşağıya doğru baktım; ‘ilk okuyan siz siniz’ notu dip de duruyordu. Başladım okumaya...

Birkaç paragraf okuduktan sonra, benim ‘zor anlarımın’ başladığını hissettim. Kurgu olsun... mizansen olsun...dilemekteydim.... Sanki bir yer yer anlatılmıyor, esir kampı tarif ediliyordu!...

Yazıdan, sizinle aynı kuşaktan olduğumuzu anlıyorum. İçinizi kemiren bu ‘trajedi’, artık benim beynimi kemirmeye başladı.

Sayfanıza yorum hakkım benim için yeterli olmayacaktı, kendi sayfamdan yorum yazmaya karar verdim.

Yazmak istediklerimi önce taslak haline getirmeye çalışıyorum, kağıt kalemle. Ya gözümün önü ‘mercekleniyor’, ya kağıtlar ıslanıyor...

O gün, yazıları okuduktan sonra ‘çıktı’ almıştım. Lise öğrencisi oğluma, üniversite öğrencisi kızıma ve sonra da eşime verip okumalarını istedim. Okudular, ben de onları seyrettim. Mimiklerini izlemekti amacım. Sonra da birkaç arkadaşa daha okumaları için rica ettim ve onları da, okurlarken izledim...

Eşimle birlikte, oğlum ve kızım da şaşkınlıkla okuyup insani tepkilerini gösterdiler!

Daha sonra okumalarını istediğim arkadaş ve komşularımdan, tepkilerini özetle ve yazılı istedim:

Gönül (Üniversite); ”İnsan!...Yaşaması için dünyaya getirilen, ancak ona sorulmayan varlık. Bence, ne çekeceğini, başına ne geleceğini bilmeden doğuyor... ve de çoğumuz öylece yaşayıp, farkında olmadan, sevgisiz, yalnız tek başına, hayatla mücadele ediyor. Bu insanlar, kalabalıklar içinde de yalnız, kimsesiz, pek çoğu etrafında birileri olduğunu sanıyor. Ama öyle değil işte... İnsan için vicdanlı olmak lazım. Dünyaya gelen insanı sevmek lazım. İnsan olmak bunu geretirir!”

Mahmut (Öğretmen):”Toplumumuzda Nevzat Teke gibi ‘kayadibi çocukları’ çoktur. Bunlar toplumun, devletin; onlara ilgi göstermemesinden dolayı ‘ezik’ bir hayat yaşarlar. Bu da intikam için her türlü suça itilebileceği gerçeğini ortaya çıkartır; Kapkaç, canlı bomba, hırsızlık... Sokaklarda yanlarına yaklaşamadığımız, görmek bile istemediğimiz bu insanlar sizce böyle olmak isterler miydi?”

Hatice (İstatistik uzmanı):”Karmakarışık bir gün yaşarken, şahsın hikayesi bir kez daha derinden hüzünlendirdi. Belli zamanlarda, nüfusu belirsiz çocuklara baba kimliğinin belirtiliş biçimiini de burada öğrenmiş oluyorum. Bir an bu hikayedeki şahsın ‘ben de olabilirdim’ ihtimalini düşündüm.”

Mihrican (Öğrenci - anketör):”Çok karmaşık anlatılamaz bir duygu. Hayatında baba olmadan yaşamak, ya da var olduğunu bilip te yanında olmaması çok zor. Diyorum ya, anlatılamaz bir duygu günahsız bir insan.”

Bu görüşleri bildirenleri okurlarken mimiklerinin nasıl değiştiğini neler hissettiklerini ve yansıttıklarını da gözlemledim!... Bu kez onlar umarsızdılar!...

Yorum olarak bu yazıyı yazmaya karar verdiğimde de, E.Elgar’ın viyolonsel konçertosunu Jacqueline du pre’nin CD kaydından dinlemek üzere yoğunçalarıma yerleştirdim. Konu farklı olsa da hissettirdikleri birbirini tamamlamaktaydı. Taslağı bu şekilde hazırladım.

Alıntılar yaparak yazmaktan hoşlanırım. Bu yazıların hangi paragrafının altını çizeceğimi şaşırdım!

Bir paragraftan takıldığım; engelli bir anneye tecavüz sonunda doğan bu ‘simge karakter’, genetik kuşkularıma engel olamıyor! Baba ve çocuk karakterlerinde bir çelişki çıkıyor ortaya!...

Son sözümü soracak olursanız: Eğer hayattaysa o müdür, eline ‘Kayıp ve Suçlu-1 ve 2’’ yazılarını verip karşısından onu seyretmek isterdim; “...o mağrur duruşunu hiç bozmadı, hiç titremedi ayakları; sıra kendisine gelince avucuna doldurulan kaynar suyu hızla yüzüne çarptı!...” Tam burada... tam bu sözcükleri okurken...

Tam göz bebeklerine bakmayı çok isterdim!!!

1- http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=42956
2- http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=42958