“Maç Sayısı” filminin anımsattıkları

Birkaç gündür anonslarını izliyorum, yarın akşam (20 Mart Salı) televizyonda “Maç Sayısı” filmi oynayacakmış. Popüler kanallardan birinde bir Woody Allen filmi görmek çok alışkın olduğumuz durumlardan değil.

Geçen yıl Şubat ayında Woody Allen’ın Maç Sayısı (Match Point) filminin sinemada oynayacağını duyduğumda şaşırmıştım. “Maç Sayısı”ndan önceki filmi “Melinda ve Melinda” ülkemize gelmiş, İstanbulluların izleme şansı olmuştu ama Ankara’da da Woody Allen seyircileri olduğunu unutmuşlardı. O günlerde kısa süre için gittiğim İstanbul’da İstiklal Caddesinde belki bir sinemada bulurum umuduyla dolaşmıştım ama bulamamıştım, bulsaydım da zamanım kalmamıştı. 2005 yazında DVD’si çıkar çıkmaz izlemiştim. “Melinda ve Melinda” bildiğimiz Woody Allen filmlerinden biriydi ve birçok ayrıntıyı ikinci seyredişimde yakalamıştım ve hala birçoğunu kaçırdığımın da farkındaydım.

“Radyo Günleri” filmini seksenli yıllarda o zamanlar çok yaygın olan, beta video kasetten izlemiştim. Sabah videocuya iade için götürmek istediğimde videodan çıkaramamıştım, elektrik kesintisi yüzünden. Akşam unutup, ertesi sabah yine elektrik kesilince videocuya gidip anlatmıştım neden geciktiğini, o da “kimse kiralamıyor zaten o filmi” demişti.

CNBC-e sayesinde son yıllarda Woody Allen'ın birçok filmini seyretme şansım oldu. DVD’li yıllarda da artık dilediğim Woody Allen filmini seyredebiliyordum.

“Maç Sayısı” filmi için sinemaya gittiğimde düşündüm, sinemada izlediğim tek Woody Allen filmi “Hannah ve kızkardeşleri”ydi ve o zamandan buyana çok uzun yıllar geçmişti.

19 Şubat 2006 akşamı sinemada filmi izledikten sonra günlüğüme film hakkında kısa birkaç not yazmışım: “Filmi sevdim ama Woody Allen filmlerine pek benzemiyordu. Woody Allen filmlerini kavramakta zorluk çekerdim ama bu filmi kolay çözdüm. Match Point (Maç Sayısı) sadece fileden net olan top ve buna benzetilen nehre atılırken kenara dönen alyansın görüntüleri için seyretmeye değecek bir filmdi. İkisinin de insan yaşamını nasıl etkileyeceği yorumunu tam yapmışken Woody Allen’a yakışan beklenmeyen bir sonla karşılaşmak filmin sürpriziydi.”

O gün “Woody Allen filmlerine benzemiyordu” demiştim. Filmin temposunun yavaşlığı, kendisi oynamadığı için dakikada konuşulan sözcük sayısının diğer filmlerinden çok çok az olması, filmde bol bol güzel kadınların ve yakışıklı adamların bulunması sanki başka bir filmmiş izlenimi yaratmıştı. Oysa “Maç sayısı” bir Woody Allen filmiydi ama kolay seyredilebilen bir Woody Allen filmi... Ben yeniden seyredeceğim, sizin de seyretmenizi öneririm.