"Okumazsanız sizi kalaycının yanına çırak veririm "

Karne alip geldigimizde ya da derslerimize calismadigimizda rahmetlik babamdan duydugumuz cumle idi. O meslegi kucumsedigi icin degil, o kisilerin ne zor kosullarda nasil yasadiklarini hatirlatmak icindi. Aslinda o zamanlar cokca kullanilan bakir tabak, tas tencere icin kalaycilara da gereksinme vardi.

Her yil yilda bir iki kere, bir aile gelirdi oturdugumuz evin karsisindaki bos alana. Kurarlardi tesislerini ve atesi koruklerlerdi. Kadin her yil kucaginda bir yeni bebekle tabak canak toplamaya gelirdi. Rahmetlik annem dayanamaz bizim kuculen giysilerimizi vs o kadina verirdi. Bebecigine baslik dikerdi.

Onlar kalay yaparken biz cocuklar cevresine oturur atesin koz haline gelmesini gozler, bir tutam atilan kimyasal madde ile yesilimsi renkteki tabagin icinin tertemiz parlak grimsi rengi almasini beklerdik. Kadin bizden bazan yemek icecek vs getirmemizi isterdi. Keske bizim yiyecegimiz fazla olsaydi da verebilseydik . Ama yine icimiz dayanmaz an azindan cay vs hazirlar, gotururduk. O gunler cok eskilerde kaldi ...

Neden boyle bir yazi yazmak istedigime gelince bir iki yil once markette Kore mali bir bakir tencere aldim. Uzun sure dekorasyon olarak kullandim ama sonra eskiye ozlem mi nedir bilmiyorum kullanmaya basladim. Kullandim ama gecenlerde bir baktim taban kisminda yesillenme baslamis. Annem cok korkardi bakir caligindan. Zehirleniriz der kullandirtmazdi. Bir bildigi vardi.

Simdi ben cok sevdigim bakir tenceremi ne yapacagimi dusunuyorum. Rafa kalkacak gibi. Burada kalayci bulamam ki :(