'Şehitler ölmez vatan bölünmez!' ama bölünür anaların yüreği!!!

Hem de öyle bir bölünür ki, bölünmek ne demek?! Paramparça olur.. Un ufak olur.. Lime lime dağılır anasının yüreği evladı için.. Canından can kattığı, dokuz ay sıcacık ve güvenli rahminde, yüce tanrının bahşettiği dünyanın en mucizevi laboratuarında kendi kanını süzerek beslediği, bin bir acıyla, çığlık çığlığa dünyaya getirdiği evladının kanı akarsa hele.. Hele de düşmanlar tarafından korkakça, kalleşçe kurulan pusulardan fırlayıp gelen hain bir mermiyle akıtılırsa bu kan, akan ananın kendi olur.. Yanan kendi canı.. Verdiği son nefes kendi nefesi olur o ananın.. Ve evladının kaybının ardından attığı acı çığlıkların yanında, doğumda attığı çığlıklar hiç kalır!..

Böylesi yüreği yanmış, acılanmış ve evladıyla birlikte kendi yaşama hevesini, evladının geleceğiyle kendi geleceğini, evladının yiten bedeniyle kendi ruhunu da kara topraklara veren anayı avutamaz artık hiçbir şey. Duyacağı teselli sözleri, sarılmak için açılan kollar, başını yaslaması için uzatılan omuzlar... Hatta ve hatta biricik evladının "Şahadet" mertebesine erişmiş olmasının söylenmesi dahi yatıştıramaz.. Şehit annesi olarak kendisinden metin olması beklense de, metin görünmek için kendi içinde çok çetin bir mücadeleye girişir o ananın yüreği. O da bilir ki, ağlamak geri getirmeyecektir evladını... Ne kadar bağırsa, ne kadar çağırsa gelmeyecektir evladı geriye... Avazının çıktığı kadar haykıramasa da dışarı, içinde yankılanmaktadır sessiz attığı çığlıkları.. "Şanlı ve gururlu bir Şehit annesi olarak" metin görünmeye çalışsa da, evladının şahadetiyle gururla kabarır gibi görünse de o ananın göğsü, aslında aldığı nefes kendine fazla geliyor olduğundan.. Oğlu nefes alamazken, aldığı nefes ona ağırlık yapıyor olduğundan.. İçine çektiği havanın taş gibi göğsüne çörekleniyor olmasından kabarıktır göğsü..

Sıkıntılıdır Şehit anaları.. Üzgündür.. Mutsuzdur ve umutsuzdur..Ve kırgındır da kaderine, hayatına.. Kızgındır da aynı zamanda.. Öfke doludur.. Evladına aldığı nefesi çok gören, hayatın ışığıyla dolması gereken gözlerini toprakla dolduran hainlere karşı hınçla doludur yüreği.. Ve anlamak gerektir böyle anneleri!.. Anlamak ve sarıp sarmalamak…Kırgınlığını, kızgınlığını, öfkesini ve hıncını anlayıp, böyle analara kucak açmak, dinlemek ve teselli etmeye çalışmak gerektir!

"Askerlik yan gelip yatma yeri değildir" diyen diller söndüremez ana yüreğindeki yangını.. Söndürmek bir yana, yüreğinde yanan ateşe bir bidon benzin dökmeye benzer! Ve dökülen benzinin etkisiyle, yüreğinden göklere kadar ulaşan acımasız alevlerin içinde, toprak altında "cansız yatmakta" olan evlatlarını hatırlatır hunharca.. Anlayamazlar evlatlarının bu denli erken ebedi uykuya dalmış olmalarını. Hazmedemezler hayatlarının baharında söndürülmüş gencecik yaşamları..

Aslında, yüreklerine dökülen benzinle kuvvetlendirilmiş o alevlerin içinde görmek istedikleri başkalarıdır bu acılı anaların..

Evlatlarına hain pusuları kuranları, korkak kurşunları sıkanları, denli densiz konuşanları ve acılarını hafife alanları görmek isterler.. Onların da yanmasını, yüreklerinin dağlanmasını, çığlık çığlığa haykırmasını, ömürleri oldukça sönmeyecek bu ateşin onları da kavurmasını isterler..

Ve anlamak gerektir böyle anneleri!.. Anlamak ve sarıp sarmalamak…Kırgınlığını, kızgınlığını, öfkesini ve hıncını anlayıp, böyle analara kucak açmak, dinlemek ve teselli etmeye çalışmak gerektir! Çünkü..

Çünkü, "Şehitler Ölmez, Vatan Bölünmez" ama evladının acısıyla paramparça bölünür... Atmak dahi istemez cayır cayır yanan, kavrulan "Ana Yüreği"!!!