1 bir Mayıs daha...

Türkiye işçi sınıfına selam!

Selâm yaratana!

Tohumların tohumuna, serpilip gelişene selâm!

Bütün yemişler dallarınızdadır.

Beklenen günler, güzel günlerimiz ellerinizdedir,

haklı günler, büyük günler,

gündüzlerinde sömürülmeyen, gecelerinde aç yatılmayan,

ekmek, gül ve hürriyet günleri.

Düşmanı yenecek işçi sınıfımıza selam!

Paranın padişahlığını,

karanlığını yobazın

ve yabancının roketini yenecek işçi sınıfına selam!

1 Mayıs 2008 “ İşçi Bayramı”. Bayram adı üstünde işte ama ortalık kan revan. Bir düşmana saldırır gibi, bir vatan hainini püskürtür gibi, gidiyorlar üzerlerine Yoldaşların tıpkı 25 sene önce olduğu gibi.

Hainler yaratır düzene ihanet edenler düzen içinde sanki düzene karşı değilmişçesine, kendi düzenlerine kurmak istemezmişçesine, gerillalarını çıkarırlar ortaya karanlık yüzlü maskeli adamlarını sokarlar yürüyen masım emekçilerin arasına. Aslında herkes bilir bu düzen böyle gelir ama böyle gitmez bunu bilesiniz. İşçi saldırmış polise, polis tazyikli suyu sıkmış işçinin üzerine; işçi taşları sökmüş atmış polisin üzerine, polis gaz bombası atmış işçinin üzerine; işçi maskeler takmış suratına kara kara, polis kurşun atmış işçinin üzerine....

Oysa susmamak için, kapital düzen karşısında ezilmemek için, dünyadaki tüm diğer işçilerle aynı şartlarda çalışabilmek için gönül birliği, emek birliği, fikir birliği etmiş insanlar onlar. Düzen içerisinde düzene karşı olanların aşağılık planlarına alet edilmeyecek kadar temiz insanlar. Bütün gün çalışıp sonra yorgun argın eve dönerken, sadece Türk filmlerinde izlediğimiz sandığımız ve bazen alay edip güldüğümüz karelerdeki gibi, başı önünde bakkalın, manavın, kasabın önünden geçen insanlar onlar.

Bu gün kim utanmalı acaba ya da şöyle sormak gerek bu soruyu bu gün kim bu olanların hesabını verecek yarınlara? Yoksa geçmişin hesabını veremeyenler yeni hesaplarla mı gidecek yarına? Utanmayacaklar mı Fransa’da sarayda karşılanan işçileri görünce? Utanmadılar, utanmayacaklarda.

Yine güzel şairin güzel bir şiiri ile bitirmek istiyorum tıpkı başlangıcında olduğu gibi yazımı. Daha fazlasını yazamıyorum gözlerim yanıyor gazdan, ara ara da başım ağrımakta. Bir cehennemden çıkmış gibiyim, bekliyorum sevgili özgürlüğe uçan beyaz güvercinler pencereme konacaklar bir gün...

Onlar ümidin düşmanıdır sevgilim

Akarsuyun

Meyve çağında ağacın

Serpilen gelişen hayatın düşmanı

Çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına

-çürüyen diş, dökülen et-

bir daha dönmemek üzere yıkılıp gidecekler

ve elbette sevgilim, elbet

dolaşacaktır elini kolunu sallaya sallaya

dolaşacaktır en şanlı elbisesiyle; işçi tulumuyla

bu güzelim memlekette hürriyet…

Şiirler: Nazım Hikmet Ran