1 Milyon potansiyel okur

Nisan 2008 bittiğinde, Milliyet Blog’daki sayfamın tıklanma sayısı 850.000’i geçmiş oldu.

Fotografim 30.000 kişi demek oldu.

Onpunto 30.000 kişi demek oldu.

Blogcu 30.000 kişi demek oldu.

Sinemasinemadir 30.000 kişi demek olacak.

Sozcelem 30.000 kişi demek olacak.

Fotoritim 30.000 kişi demek olacak.

Gazete yorumları, listeler, e gruplar, kapanmış siteler var. Vd, vb. Daha da olacak.

Satılmış kitaplarım var.

Matbu yayınlanmış makalelerim var.

Demek ki artık adımı 1 milyon kişi biliyor.

70 milyonun 20 milyon köylüsünü, 10 milyon evkadınını, 20 milyon 18 yaş aşağısını, 10 milyon 55 yaş yukarısını çıkardığında, geriye yalnızca 10 milyon kişi kalıyor ki o da asıl internet kullanıcısı eder. (Açık öğretim hariç üniversite mezunları 3-4 milyon kişi ediyor yalnızca. Doğru dürüstü İngilizce bilenler ise 1 milyon kişinin altındadır.)

Bu popülasyonun % 10’una, linklerle belki % 20’sine şimdiden ulaşmış durumdayım ve bu örnekleme istatiksel açıdan anlamlı olacak denli oransal büyüklükte. Okur tepkisinden ve gazetelerin okur yorumları köşelerinden, Türkiye’nin kültür haritası momentini de, an be an izleyebiliyorum. Gerçekten basınçölçer denli net, kitle duygusu değişimleri gözlenebiliyor. Üstelik, birden çok kaynaktan, bir gedikli köşe yazarları, iki amatör blog yazarları, üç gazete haberlerine okur yorumları, olmak üzere sağlama yapıyorum.

Bir kere, artık çoktan kesinkes sıfır okur değil. Kaç olduğunun önemi yok.

Gelecekbilim, fotoğraf ve sinemada kesinlikle adım ilk başlarda geçiyor. Edebiyata yüklenmemem, çağdaş teknoloji çocuğu olmuşluğuma işaret. Üstelik, hiç mi hiç canım da çekmiyor güzelyazınla ilgilenmek. Roman anlamıyla 8bilimkurgu ve polisile hariç, edebi dahil) roman okumayalı 22 yıl olmuş ve kuramsal her kitap zaten bana en az 1 metin yazdırmış durumda. (Burada birebirlik yok, hem bir kitap birçok yazının farklı paragraflarını yazdırıyor, hem bir makalede ortalama 10 kitap birden etkili oluyor.)

Gazete köşe yazarlarının internet nüshalarında, herhangi bir makalesi 1.000 tıklanmayı geçen yok gibi bir durumda. Olanlar da, Ahmet Altan gibi imaj isimler. Bu durumda, yakaladığım sayı da iyi, çünkü hangi yazımın 1.000 kişi tarafından okunacağını artık rahatlıkla kestirebiliyorum.

25 yıldır uğraşıyorum ama bunun asıl son 1, 5 yılda gerçekleşmesi (ve bunun da en az 6 ayının fire olarak geçmesi) ilginç bir durum. Tamam, bireysel olarak ektiklerimi biçiyorum ama Türkiye de artık gelecekbilim konusunun okunduğu bir aşamaya gelinmiş durumda. Kitlenin değişim hızı kesinlikle yetersiz ve bu durumda yapılabilecek tek şey sivrizekalı birkaç genç yetiştirmek ama 25 yıl maratona katlanabilecek kimse ortada görünmüyor.

Tüm bunları, ‘Rocket Post’ filminde biyografisi anlatılan alman roketbilimci Gerhard Zucher’in 1938’de İskoçya köylülerine, gelecekte insanların Ay’a gideceğini söylediğinde, aldığı tepki nedeniyle yazdım. Aldığım tepki, onun aldığı tepkiyle aynı: Bomboş gözlerle sana bakıyorlar ve ne demek istediğini kavramaya çabalıyorlar ama beyinlerinin sınırının ve ötelerin çok kalabalık olduğunun ayırdında değiller.

Buradan çıkan sonuç şu: İnternetteki 3.000 sayfamın gereği ve yeteri kadarını, yaygın biçimde ulaşılabilen İngilizce bir siteye koysam da, sonuç pek farketmeyecek. Zaten, 2000’de imdb’de ve 2001’de ‘future9’ e grubunda bunu yaşamıştım. 2000’de bir imdb kullanıcısı ‘culturology’ sözcüğü sözlükte olmadığı için, onu kullanamayacağımı söylüyordu. Oysa, tarama yapıldığında, Ruslar’ın bu sözcüğe yükledikleri anlamla ilgili uzun bir tarihçe bulunuyordu.

Umutlu muyum? Hayır. Umutsuz muyum? Hayır.

Kendim umudum. Kendim devrimim. İş başa düştü.

Ölmeden önce, gerekenleri tamamlamış olacağıma eminim, çünkü 1. Cumhuriyet’in ölüm eşiğindeki ve uzatmaları oynayan kuşaklarının tümünün hatalarını anılarından çözdüm ve panzehirini buldum. Bir de sağlığıma artık dikkat ediyorum. Uzun yaşamaya ve öcümü almaya kararlıyım.

2. değil, 4. veya 5. Cumhuriyet gerektiğini yazalı 1 yılı geçti. Öyle de olacak. Daha aşağısı kurtarmaz.

Eh, demek ki doğru yoldayım. Tao hala sonsuz.