25 Aralık

25 Aralık 1973

Sayın İsmet İnönü'nün öldüğü gün.

25 Aralık Gaziantep'in düşman işgalinden kurtuluşu.

VE

Otuzdört yıl önce bu gün, Gaziantep'e geldiğim gün.

Pazar günüydü. Komşu evin bahçesinde düğün vardı. Herkes balkonlardan düğünü seyrediyordu. Biz de bakıyorduk balkonumuzdan. Her şey çok yabancı ve garip geliyordu bana. Derken erkeklerin bağırışlarını duyduk. Peşinden kadınlar tuhaf çığlıklar attılar...! Ben çok korkmuştum. İçeri kaçarken balkondakilere de kaçmalarını söylüyordum.

Abalam önceden geldiği için biliyordu ve bana korkmamamı, bunların her düğünde yapılan normal bir coşku olduğunu söylüyordu. Ben se panik içinde anneme "ne olur ablam doğum yapar yapmaz gidelim. Ben burayı hiç sevmedim." Diye yalvarıyordum. :(

Biz annemle Gaziantep'e, ablam zor bir hamilelik geçirdiği için, ona destek olalım diye gelmiştik. Geçici bir süre yani...

Ailemizde ilk evlenen ablamdı. Ve eşinin ilk tayin yeri, hiç tanımadığımız, kaçakçı yeri olarak duyduğumuz Gaziantep'di. O yıllarda televizyon yoktu. Şehir tanıtımı bir faaliyette yoktu. Kısacası ben tanımadığım ve bana her şeyiyle yabancı gelen Gaziantep'den korkmuştum! Aynı zamanda, çok sevdiğim ablamı oralarda bırakmak da istemiyordum. Dayanacaktım... Son kararım buydu. :)

Şimdi ise aradan yıllar geçti... Bu yıllarda neler oldu neler...İlk geldiğimde korktuğum, sevmediğim Gaziantep'de ben çok mutlu oldum. Onun her şeyini çok sevdim ve benimsedim. İnebolu'ya gittiğimde koyu bir Antepli gibi Antep'i anlatırım. Yemeklerini, adetlerini, yaşam tarzlarını ne kadar çok sevdiğimi anlatır; herkesin de sevmesini isterim.

Erkek bağırışları, kadın çığlıkları diye adlandırdığım, o coşku sesleri vardı ya... Yani erkeklerin "yaah yaaah yaaaaaaah yaah" nidaları ve takibinde kadınların "lilililililililiiiiii" seslenişleri. İşte o seslerin olmadığı düğünler, artık bana hiç eylenceli gelmiyor. Hep bir şeyler eksikmiş gibi geliyor. İzmir'de, biricik Narçiçeğimin düğününde, Antep'den gelen misafirlerimi hiç susturmadım. Onlardan hep, yah ve zılgıt çekmelerini istedim. (Ben hala zılgıt çekmesini beceremem.) O gece, yıllar önce ilk duyduğumda korktuğum coşku seslerinin, bana ne kadar hoş geldiğini düşündüm.

Başka bloglarda Antep anılarını paylaşmak üzere.