3. Dünya savaşı anılarından 2

Büyük bardakları seviyordu. Çok mermili silahlara benziyorlardı çünkü. “heves kursakta kalmaz, doyana kadar boğazından geçirirsin; veya bir başkasının boğazından” diyordu. Yürüdüğü sekiz saat sonunda iştahı yine üst seviyelerdeydi. Ancak İstanbul’un güney bölgesindeki her sudan değil içmek, elini dahi yıkamak tehlikeliydi. Yangın söndürüldüğünden itibaren kalan birikintilerde tanımlanamayan bir virüs, insanları kurutuyordu. Adına kısaca “ Eros” diyorlardı.

Şımarık ve ilgi çekiciydi, arzulanıyordu. Sonunda da farklılık olmuyordu insanın. Aslında lanetti, her ikisi de. İnsanoğlunun vazgeçemediği laneti. Su ve aşk. İkisi de olmadan olmuyordu. En azından geçmiş olduğu zamanlarında. Bu aralar öncelik suda. Hatta yaklaşık elli kilometrelik bir yürüyüş sonunda üç buçuk kilogramlık bir tüfek sırtınızda ise zorunlu ihtiyaçtı. Ama beladan uzak durmak ondan da önceliklisiydi elbette. Yılanın ne yapacağını bilemezsin diye düşündü.

Etrafına önce güvenlik için bakındı. Emin olduktan sonra da tüfeğini arkasına savurdu. Bir kapak veya onun gibi bir şey aramaya başladı. Mümkünse büyük olsun diye içinden dua ediyordu. Gözüne çarpan yalnızca ufak bir deniz kabuğu oldu. Lanet okumak istedi ama lanet zaten karşısında, ona sövüyordu diye kararını değiştirdi. Üstünlüğün onda olduğunu biliyordu. Ceketi ile temizlemeye çalıştı ve suya dokunmadan birkaç damlalık, kabuğunu doldurmayı başardı. İki tahta çubuk bulmuş ve onlarla suya hakim olmaya çalıştı. Suyun hemen dibinde bir ot fark etmişti. Ot bulunduğuna göre temiz olmalıydı aslında. Ama eskilerden duyduğu bir sözü aklından hiç çıkarmıyordu. “ önce emniyet, sonra hareket”. Kobay olarak otu kullanacaktı. Lanetlere inanılmamalıydı. Kabuğu üzerine boşalttı.

Tüfeği tekrar eline alıp, yürümeye başlarken hala Eros’a sövüyordu. “Belki de kuzeye gitmeliydim” diye aklından da kendine sövüyordu.