Çocukluğumu özledim anne

Çocukluğumu özledim anne. Bahçede gülerek oynadığım çamuru, resim çizmek için aldığım kalemi ama çizmediğim kağıdı, büyük eserler çıkardığım duvarlarımı. Canımın yandığında, avazım çıktığı kadar ağlamayı. Çocukluğumu özledim anne. O küçücük benliğimdeki büyüme hevesimi. Saklı kapılar arasında kalan umutlarımı. Gecen yıllarımın arasında hayatımda kaybettiklerimi, çocukluğumda masallarımın bahkahramanlarını.

Çocukluğumu özledim anne, sokak başında babamın gözükmesini, bıdığımın o minik ellerimi sevip öpmesini, büyükbabamın ceket cebinde simit çatkapı gelmesini, dayımın pala bıyıklarında ismimin seslenişini, tontonumun pencere başında ördüğü renkli patiklerimi. Anılarımı, saflığımı, masumiyetimi... Çocukluğumu özledim anne! Beni ben yapan o değerler bütününü, zamanın yetişmesi imkansız olan uçsuz bucaksız düşlerimi. Puslu mahallemdeki o düşüşlerimi. Aynadan bana bakan kızın gözündeki gülüşlerini, Çocukluğumu, çocukluğumu özledim anne...