İhanet

Valizini hazırladın peki kendini? Duygularını da katlayıp kaldıra bildin mi?  Söylesene beni de valize yerleştirdin mi?

Zor, aslında ayrılık herkeste zor… Hep bir çelişkiyle başlar, ama bu sefer öyle olmadı bitmeliydi bitirdi. Bakmamalıydı gözlerine hayır kesinlikle ağlamayacaktı susmalıydı! Kendi kendine sürekli tekrar etti bunları ama öylece bırakıp da gidemiyordu işte… Söz verdi kendine bir cümlede bitirecekti çaresizdi. Döndü arkasına yüzüne bakmamak için gözlerini yere dikti ve söyledi işte… Söz geçiremedi gözlerine kaydı gözleri, o an bunca zaman göremediğini gördü nasıl olmuştu da fark edememişti… Neydi gözlerinde gördüğü şefkat mi(?) hayır, sevgi mi(?) hayır, aşk mı (?) hayır… Daha sonra anladı, oradaki kaderiydi. Nasıl bunu anlayamamıştı, dayanamadı ve ıslandı gözleri artık konuşmak istemiyordu sadece gözlerinden anlasın istiyordu onun yanındayken çırılçıplak hayallerini ve gitmek zorunda kaldığını. Ama anlamadı tuttu kolundan ‘Gitme’ dedi ’Kal!’… Nasıl anlatacaktı artık gitmesi gerektiğini, nasıl söylerdi onun için gittiğini… Anlamayacaktı o yüzden arkasını döndü ve sadece ‘Hoşça kal’ diye bildi. Sonra bir şey oldu bir sarsıntı hissetti, işte düşmüştü sevdiğinin gözyaşı toprağa her şey için çok geçti, artık doğada küsmüştü ona! Kırdı paramparça yaptı ki sevdiğini tekrara parçaları toplasın ve yeni bir onsuzluk çize bilsin istedi ve gitti… 4 yıl sonra ilk kez onu gördü. Bir an baktı gözlerine, işte hala oradaydı aynı ışık vardı onu gören gözlerinde peki ama şimdi ne yapmalıydı(?) bir an unuttu her şeyi koşmak istedi kollarına, sarsın ki onu bir daha kimse ayıramasın istedi(!) işte tam o anda küçük bir el tuttu kolunu ‘Anne!’ dedi ‘babam nerde?’... Hatırladı ihanetini, hatırladı kaderini yok edişini sonra bir kez daha arkasını döndü kaderine…