Ölen asker aileden ise öfke acıyı bastırır

13 mayıs 2013 günü akşamı Amanos Dağlarında bir F!& uçağı düştü. Neden oradaydı, neden düştü ? 

Bilmiyoruz!!!

Tüm sorular sessizliğe fısıldıyor sanki. Kendi ekomuzla karşı karşıyayız.

Suskunluğumuz kocaman bir çığlık, ağlayamıyoruz. 

Annesi iğne ile ayakta. Henüz acıyla yüzleşmedi.

Bir müftü giriyor diyor ki baba'ya Kuran-ı Kerim'i verip. " Al buna sarıl" !!

Sarıl ama oğlu kokmaz ki sarılsa, konuşamaz ki.

Onlar öğretmen bir çift. Tek erkek evlat ki bu kavram bizim buralarda çok önemsenir, üstelik en küçük çocuk. Baba olamamış örneğin, keşke olsaydı diyorum, bencilsin diyorlar, ama Baba olsa oğluna ne güzel bir örnek olurdu, her insan anne baba olmalı demek istiyorum, sesim çıkmıyor. Biliyorum ki aynı alfabeden konuşmuyoruz.

Hamza'yı devlet töreni ile uğurluyorlar, oysa belki biz sarılıp, koklamak istiyoruz. Yok o bir şehit ama neden şehit. O sadece pilot olmak isteyen bir çocuk. O düşleri olan bir genç. O gülümsemesi eksik olmayan yeğenim. Hiç ölüm acısından geçmeyenler, ölümle sınanmayanlar ne de klişelerle konuşuyorlar, yanıt vermek anlamsız, aynı alfabede değiliz !

Öfkemiz acıdan ağır basıyor, ama yenilmeyeceğim bu duyguya farkındayım susuyorum, ama içimde kocaman çığlıklar duymuyorlar biliyorum.

Reyhanlıda konuşan sol kesim susuyor millet de bir suskunluk, neden bilmiyorum

Başları ağrısa facebooka yazanlar yeğenimin ölüm ağıdını görmüyorlar, oysa başları sıkışsa yanımda olmuşum, yanıtları basit " herkesi kendin gibi sanma" ve ekliyorlar o inanılmaz ssle " beni kaybedersin"

Facede soğuk sözcükler acımı telafi etmiyor, ben tüm dost sandıklarımı, solcu geçinenleri yanımda görmek istiyorum ama nedense yoklar, oysa ben her anlarında yanlarında olmuşum, beni öldürüyorlar ve anlıyoruz ki beraberce ölen sadece Hamza değil, dostluklarımız ve benim aynı yolda yürüdüğümü sandığım insanlara olan inancım, sahi Hamza ile beraber kaç kişiyi gömüyorum bugün ben ?

Ne çok gereksinimim var, saçımı okşayacak birine, ben burdayım diyen birine, öğütlere karnım tok, birinin omzunda ağlamak istiyorum, o omuz benim yıllardır yol aldıklarım değil, hiç ummadıklarım oluyor ve yeni yollar bulmam gerektiğini bir daha anlıyorum.

Bugün bu uçağın düşmesine sessiz kalanlarla artık işimin olmadığını biliyorum

Ama o cenazede Halkların Kardeşliğini görüyoruz, her dilden, her düşünceden insan omuz omuza, biliyorum sahici ilişkileri kimse bozamaz.

Söz veriyorum Yeğenime, bir gün bu ülkeye BARIŞ gelecek ve Sen o çok istediğin gösteri uçaklarında uçacaksın, rahat uyu yeğenim. Seni seviyorum.