Örgüye başlarken şaşırtmak üzerine bir yazı

Babaannemin elinde şişleri ve örgü ipini görünce hemen yüzden başlayıp geriye sayardım. O ilmekleri sayarken ben de sayıları seslice sırayla saydığımda yanıltmayı başaramazdım, o zaman bulmuştum geriye doğru saymam gerektiğini. O yöntemin garantisi vardı, ilmekleri saymayı bıraktığında başardığımı anlardım. Çocukken de çocuktuk onun gözünde kırkımızda da çocuktuk. Hiçbir zaman şakalarımıza kızmadı.

Evin arka penceresinin altında, ek olarak yapılan banyonun çatısını kullanarak eve pencereden girerdik. Tüm torunları sırayla pencereden üst kata girer, merdivenleri koşarak iner, yeniden pencereye dolaşırdık. Korkardı birimize birşey olacak diye. Çocuğuz ya, dinlemezdik. O da bize kızardı: "Hırsızlara yol mu öğretiyorsunuz"

Üç kardeştik, babam ve annem biz küçükken Almanya’ya çalışmaya gittikleri için babaannem ve büyükbabamla geçti çocukluk ve ilk gençlik yıllarımız. Babam ve annem de orada oldukları sürece her yaz hiç ara vermeden geldiler.

Babaannem ve büyükbabam çok çalışkan insanlardı, hep birşeylerle uğraşırlardı. Evin önündeyken sık sık gelen yaşlı bir dilenci kadın babaanneme büyükbabamı göstererek "oğlun mu" diye sorar, büyükbabam bu güzel sorunun ödülünü verir gönderirdi. O zamanlar yaş konusundan başlayan şakalaşmalarını gülerek izlerdik. Büyükbabamın "Kim daha yaşlı" şakalaşmaları abisiyle ve yeğenleriyle mektuplarda sürerdi.

1966 yılında köyden İnebolu’ya geldiğimizde babaannem köyden kopamamıştı. Köyden gelirken bir eşeğimizi ve ineğimizi de getirmişlerdi. İnebolu’daki eski evlerin alt katı hayvan beslemeye uygun olurdu. Evin büyükçe bir bahçesi vardı. Önce eşek satıldı. Beni tekmeleyip kulağımı kopartsa da o eşeği çok severdim, çok üzülmüştüm o günlerde. Bir süre sonra da inek satıldı, o zaman da babaannemin çok üzüldüğünü anımsıyorum. O onun kızıydı. Değişen koşullar satılmasını gerektirmişti.

1988 yılında büyükbabamla babaannemin ellinci evlilik yıllarını kutlamıştık. Ertesi yıl büyükbabamı yitirdik, 2003’de de babaannemi. Babaannemi ve büyükbabamı çok severdim, onlar çok özeldi.

Şimdi ne zaman birisinin elinde şişlerle örgüye başladığını görsem, hemen yüzden başlayıp geriye doğru saymak gelir içimden ve babaannemi düşünürüm.