Eskiden Danteller vardı hayatımızda

Herkesin evine uğramışlığı vardır dantel örtülerin. Kimisi annesinden, kimisi akrabasından, kimisi kendisinden bilir dantel örtülerin bir zamanın vazgeçilmezi arasında olduğunu.

Konsolların üzerine örtüldüğü yetmez gibi televizyonun, koltukların, bazen buz dolaplarının üzerinde de yer alırdı. Hatta gelen misafire su bile ikram edilse tepsinin içine konulurdu bir tane. Havlu kenarları işlenirdi.

Hani hiç bir şeyin orjinalini bozmadan renk katması amacıyla mı yoksa gelenekleri devam ettirmek amacıyla mı kullanılırdı bilemem.

Ama her evde mutlaka var olduğuna eminim.

Hatta bazen henüz okula yeni başladığım dönemlerde annemle ev gezmeleri yaparken çantamızda olurdu onlar.

Ören bayan iplik, tığ bayanların çantasından eksik olmazdı. O zamanlarda toplanan günlerde herkes birbirinden motif öğrenir, hangisi daha çabuk bitirecek paniği ile parmaklarına sarılı ipi çekiştirir dururlardı.

Evlerinin süsüydü onlar, henüz küçücük olan kızlarının gelecekte çeyizleri.

Anneler birbirlerine sorarlardı ve bir diğeri henüz kızının çeyizine dantel takım yapmaya başlamadıysa eksiklik duyardı.

Şimdi her şey kısa bir liste, pratik bir alışveriş ile tamamlanıyor günümüzde.

Sandık çeyizi mi? O da ne?

Dantel hayatımızı terk edeli çok oldu. Emekler birer birer tıkıldı sandıkların köşesine sarardı, soldu.

Geçtiğimiz hafta sonu sordu annem:

“Bunca danteli atmaya kıyamıyorum. Kullanamıyorum da, sen ne dersin? Atalım mı?”

“Atma” dedim, kalmalı.

Onlar senin emeklerin, senin göz nurunla benim için her zaman anlamlı.