Karne krizi!

Bir yarı yıl değerlendirmesine daha geldik. Bugün kimileri tatile giriyor olmanın sevincini yaşarken, kimileri yine eve nasıl gideceğini düşünecek. Aile baskısı yüzünden belki de eve gitmeyecek.

Neden bunu yapıyoruz çocuklara? Çünkü başarı odaklıyız. Gerçek başarının ne olduğunun farkında olmadan. Sevgi vermeden!

Sürekli başkalarıyla mukayese ederek!

Belki de en büyük hata bu; mukayese! Çocuk daha kendi notunu söylerken “Ali kaç aldı?” diye sormak. Hem çocuğun Ali’ye öfke beslemesine sebep olurken hem de yetersizlik duygusu yaratmak. Bu psikoloji ile sınava giren hangi öğrenci başarılı olabilir ki?

Sürekli aynı kaygı bilinçaltında olacak; acaba Ali tüm soruları cevapladı mı? Acaba Ali yine benden yüksek not alır mı?

Neden kimse çocuğunu olduğu haliyle kabul edemiyor?

Hatalı da olsa, düşük notta olsa bu benim çocuğum! Kimseyle aynı başarıya sahip olmak zorunda değil!

Bu cümleleri kurabilmek ebeveynlere zor geliyor. Baskıcı bir davranış sistemi ile çocukları henüz hayatın başındayken stresle tanıştırıyorlar.

Bir öğrenci sınıfta da kalabilir!

Bu dünyanın sonu mudur? Sınıf tekrarı yapan bir öğrenci ileride güzel işlerin altına imza atamaz mı?

Albert Einstein belli bir yaşa kadar konuşamamıştı.

Oysa ölümünün üzerinden kaç zaman geçmiş olmasına rağmen hala konuşulmakta. Bir dahi!

Ben lisede iken matematik öğretmenim anneme “matematik hücreleri ölmüş” demişti. Ben şimdi kurumsal bir sigorta şirketinde muhasebe – finans biriminde görev yapıyorum.

Demem o ki; bazı şeyler ölçü değil. Asıl olan inanç ve sevgi!

İnanç ve sevgi aynı anda kullanıldığında yan etkisiz, olağan üstü fayda sağlayan tek ilaç.

Hele ki almaya bu kadar müsait, taze beyin olan çocuklar için.

Zayıfları görünce “ben senin daha başarılı olacağına inanıyorum, bu durumu düzelteceğine eminim” demek zor mu?

Bence bir deneyin ve görün.

İnanmak başarının yarısıdır. Önce ona inanın.