Son hıçkırık

“İki yıl hazırlık sınıfında okuyacağız. Sadece İngilizce ve Türkçe dersleri alacağız. İngilizce derslerine Türk öğretmenlerden başka yabancı öğretmenler de giriyor. İngilizce dersinde acil durum söz konusu değilse Türkçe konuşmak yasak. Birkaç derstir alfabe ve bazı hecelerdeki ses vurgularını öğreniyoruz. İngilizce konuşmanın fonetik esasları veriliyor.

 

İngilizce dilbilgisi dersine giren Hayrettin Cete diyor ki, “İngilizce bir sözcük tek başına hiçbir şeydir. İngilizce sözcükler belirlenmiş bir protokol sıralamasına göre oturtulmazsa anlamlı bir cümle kurmak mümkün değildir” diyor. Bu yüzden de Türkçe düşünerek İngilizce konuşamazmışız.

 

Bir cumartesi derslerden biri boş geçiyordu. Gürültü yüzünden ceza aldık. Nöbetçi öğretmen H. Cete başımıza sınıf başkanını dikti ve yüzümüz sınıf duvarlarına dönük ayakta sessizce dikilme cezası aldık. “Konuşan, dönen, zıplayan olursa al numarasını” diye de sınıf başkanına tembihlendi. Yanımdaki arkadaşım fısıltıyla beni uyardı. Demesine göre, kravatım gevşemiş ve yana kaymış. Öğretmenler görürse çok kızarlardı. Ben de hafif yan dönerek kravatımı düzeltip, “oldu mu?” diye sordum. Sınıf başkanı arkadaşım Ercüment’in gözünden kaçmadı; “26 yakalandın” diyerek numaramı tahtaya yazdı. “Konuşmadım, kravatımı düzelttim” desem de numaramı sildiremedim. Bunun üzerine beni bir ağlamadır tuttu, durduramıyorum; hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Cumartesi ya! Öğleden sonra ev izni alamayacağım korkusu sarmıştı. Zil çalmaya bir iki dakika kala nöbetçi öğretmen Hayrettin Cete geldi; ben hâlâ ağlıyorum. Olayı arkadaşlarımdan öğrenen Cete yanıma geldi ve kafama bir tık fiske attıktan sonra, “Be a man, don,t cry!”, (adam ol, ağlama!) dedi. Sonra da gidip tahtadaki isimleri kendi eliyle sildi.

 

-Evet! Daçka ağlama yeri değil, adam olma yeriydi. Ve ben o günden sonra bir daha hiç ağlayamadım. Sanki adam olunca ağlanmazmış; sanki ağlamayınca adam olunurmuş gibi… Aslında yazık etmişim kendime; keşke adam olmayı o kadar ciddiye almayıp ara sıra ağlasaymışım…

***

Muharrem Soyek