Abla-sızlık

Benim hiç ablam olmadı
Onun için hep kırıktır kalbim
Kime şikayet edeyim, kime gideyim
Kimden medet umayım, kime ağlayayım
Zaten yürek yürek değil
Kırık bir taş parçası…

Bir de sen kızma ablacığım
Ben böyleyim işte
Abla derim, hep iyi bildiklerime
Başımı omzuna yaslayıp
Derin hıçkırıklar içinde ağlayıp
Biraz açılmak isterim.

Lakin bütün ablalar beni yanlış anlarlar
Sanırlar ki bu kalp, yanlış yerde kanar
Çatlayıp, derdini ummana döker
Aldırmaz yeniden, dizlerini döver.

Şaşkınsın değil mi?
İşte bütün ablalarım şaşkın
Biraz da deli mi ne? Derler
Ondan sonra çekip giderler
Oysa bende, bir abla arayan
Bir kalp var
Hiç durmadan kanar.

Benim hiç ablam olmadı
Keşke sen olsaydın
Beni anlasaydın
Başımı omzuna koysaydım
Sen avutsaydın.

İşte böyle garip bir ademim
Hem yalnız, hem ablasız
Saz çalarım, ama sazsız
Türkü söylerim ama sessiz
Konuşurum , kelimesiz
Bir garip adem,
Nasıl yaşadığı belirsiz.

Sen bana bakma, abla
Ben “abla” derim
Bütün abla adaylarına,
Beni kimse anlamaz,
Deli mi ne derler…
Ablasızlık, ne demektir
Hiçbir zaman bilmezler.
Hem, kolay mı öyle abla olmak
Bir abla vardır , abladan içeri
İçinde müren, dışında mercan deri.