Adalet Hanım vefat etti

Adalet Hanım, kendini hiç de güvende hissetmediği bir sokaktan geçiyordu. Karanlık çoktan bastırmış, insanlar evlerine çekilmişti. O gün, özel bir kutlama olmasa, Adalet Hanım da evine erken gidecekti.

Adımlarını daha hızlı atmaya çalışsa da elindeki paketler, buna engel oluyordu. Kutlamada verdikleri hediyeleri, eşit olarak her iki eline de pay etmişti etmesine de yol uzadıkça ağırlıkları artıyor, yükü ağırlaştıkça da adımları yavaşlıyordu.

Karanlığı hiç sevmezdi Adalet Hanım. Baktığı her yeri net olarak görmek isterdi. Oysa son zamanlarda gözlerinde oluşan katarakt ile oldukça zor görür olmuştu. Hele bir de karanlık olunca, iyiden iyiye bulanıklaşıyordu etrafı.

İyice yorulmuştu kadın. "Keşke, bir taksiye binseydim" diye geçirdi içinden. Bazen mesafeleri tam ayarlayamıyor, yakın saydığı yerler, pek uzak çıkıyordu.

Bu düşüncelerle ıssız yolda ilerlerken, aniden bir kedi fırladı önüne, o kediyi de bir başka kedi kovaladı, haşin bir sesle. Bu olay, kadının tüm direncinin kırılmasına yetti. Adalet Hanım, yolun kenarındaki kaldırıma çöküverdi, korkudan ve yorgunluktan dizlerinin bağı çözülmüş, nefes alamaz hale gelmişti.

"Biraz soluklanayım, öyle yola devam ederim" diye düşünürken, yolun ilerisinde, köşede bir gölge belirdi. O gölgeyi bir kaç tanesi daha izledi. Daha soluklanmaya fırsat bulamadan, Adalet Hanım'ı tartaklamaya, sövüp saymaya başladılar. "Kimsiniz, ne istiyorsunuz?" sorularına, ağzına aldığı bir yumrukla karşılık gördü kadın. Canı öyle yanmıştı ki, kaldırıma seriliverdi. Bunu fırsat bilen gölgeler, elindeki çantasını ve paketleri kaptılar. Canıyla uğraşırken, bir de malından olan kadın, karşı koymaya çalışınca da karnına ve sırtına tekmeler atmaya başladılar.

Karanlığın içinde, Adalet Hanım'ın yardım çağrılarını duyan olmadı.

Mahalle sakinleri, sabah ezanıyla hareketlenen sokakta, çeşmenin hemen yanında, bir kadın cesedi buldular. Feci şekilde dövülmüş ve bir köşeye atılıvermişti.

Mahalleli, bir yandan polise haber verirken, bir yandan da şaşkınlık içerisindeydi. Sokaklarındaki bu olayı hiç duyan olmamıştı. Kim bu kadar acımasızca, bir kadını döverek öldürebilirdi? Nasıl da fark etmemişlerdi? Uykuları bu kadar mı derindi?

İnsanlar kendi aralarında tartışa dursun, olan olmuştu. Adalet Hanım, gölgelerin acımasızca hışmına uğramış ve yardım çığlıklarına cevap alamayarak, ölmüştü.

Ertesi gün, yerel bir gazetede bir ölüm ilanı çıktı;

" Okulumuzun sevilen öğretmenlerinden Adalet Sevgioğlu, 50. hizmet yılı kutlamalarından evine dönerken, acımasızca saldırıya uğramış ve maalesef vefat etmiştir."

Çimen Erengezgin