Ah nasıl bir içerlemektir bu?

Nasıl bir içerlemektir bu yapış yapış? Sıvanmış da her yanına kurtulamazmışsın gibi. Kara bir çamur bu. Biraz batan dünyanın içine, biraz gören çamurun doğasını, saplanır içine. "Tamam" der "Hal böyledir." Ve yine "tamam" der "Şimdi bunu kabul et." Nasıl bir içerlemektir bu kendi sözünü dinlemeden üzerine üzerine akıp duran?

İnsan ruhu ne kadar garip, ne kadar kırılgan, ne kadar narin... Doğruları yalan olunca ve inandıkları kül, nasıl da dağılıveriyor havaya o sımsıkı yapıştığı ruh. Ve o katlanılmaz boşluk. Tıpkı çıkarıp odanın ortasına atılmış bir giysi gibi öyle kederli ve öyle kendi halinde. Nasıl bir içerlemektir bu üstesinden gelemediğin?

Ve bilmek değiştiremeyeceğini, ne katlanılmaz zulüm. Öyle eli kolu bağlı durmak ve küfretmek olan bitene ne garip? Sözler, renkler ve cümbüşü hayatın... Ah ne katlanılmaz zulümdür olan biteni görmeyen göz, duymayan kulaklar içinde nefes almaya çalışmak. Nasıl bir içerlemektir bu her nefeste içine dolup duran?

Öylece durmuşsun hayatın içinde de dört yanın yalana kesmiş. Tir tir titremiş de belli etmemişsin. Başın dimdik durmuşsun sanki şaşmaz gibi. Ah nasıl da katılaşmış dışın içindeki eriyen dökülmesin diye yerlere. Erimiş de yakmış içini oysa bir volkan gibi. Nasıl bir içerlemektir bu ser verip sır vermeyen?

Ve nasıl bir umuttur bu hayata dair? Tüm olan biteni bir kenara itip ve tüm kırılmış parçaları bir şiirle bir şarkıyla yapıştırıp birbirine nasıl bir bütün olmaya çalışmaktır hayatın içinde? Ve nasıl bir gülümsemedir bu dudağının kıyısında "Bir gün elbet..." diye başlayan cümleler kurarak?

Ah nasıl bir yaşamaktır bu dalgalı denizler üzerinde bir batıp bir çıkarak? Nasıl bir yaşamak...

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/1589656/