Akşamlar senfonisi

acıya yenilmeden/cabbarca

geçip toz duman yıkımın arasından

diğer akşamlar gibi, buna da alışacaksın

içinde bağıran korku /aslında

sönen renklerin belirsizliğiyle

geceyle gündüzün kavgasında kalan

zihninin, kötümser yanının oyunu

aşk sandığın kanmak

bir tavan arası ıssızlığı

ırakların görünmezliği

ve tadına varılmamış güneşin

ardından bir buz kesiği zemheri

göz gözü görmez aynı tipiye

kıskıvrak yakalanmadın mı bundan önce de

karanlığa düşen yol aynanda

hayatın yarınlarına kapanmadı mı kapıların

el sürülmeyen yalnız

meyvesiz bir ağaç gibi kalmadın mı

kumar oynamadın mı daha önce de sevda üstüne

ziyan zebil batmadın mı sonra boğazına kadar ihanete

güne çıktığın en son sefer

kurşun gibi ağır vedalar

bükmedi mi belini, yere yıkmadı mı seni

sus pus bakışlardan geçerken gözlerin

katmerlenerek birikmedi mi acılar

sırça fanustaki cılız aleve

bağlı değil miydi her zerren

kendi avazında ısınmadı mı yine için söyle

ürkek bir ceylân sureti gibi dursan da şimdi

kırılan parçalarını bir araya getirip

korkuyu yendiğinde

son bir çeltik atıp içinde büzülmüşlüğüne

hüzünden nağmeli akşamı çözüp

indireceksin yeniden güne

ve belki son akşam olacak bu

musalla taşına yatıracağın

(8 Şubat 2009)

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.