alıştın mı ?

Bir kartpostalın üzerindeki yazı;

Çocukken ne kadar küçük şeyler için ağlardık
Bir tutam saç,
bir oyuncak araba,
bir bebek…
Şimdi büyüdük...
Çok büyük olaylar bile ağlatamıyor bizleri
Ölümler, iflaslar, ayrılıklar, savaşlar...
Şimdi daha mı güçlüyüz yoksa daha mı alışkın?
Hayatı öğrenmek
"Alışmak" mı acaba?


''Alışmak'' ne kadar kolay bir kelime.

Söylemesi de çok kolay..
Omuz silkercesine umursamaz bir tavırla ''alıştım '' dersin işte..
En büyük yalanı da kendine söylersin.


Alıştın mı gerçekten,

Ya da alışır mı insan kendine söylediği yalanlara?
Yüreğinde koca bir delik açmaz mı alıştıkların,
Ya da sözüm ona alışmaya ve alışmamaya çalıştıkların?

Yoksa ''hayat işte'' deyip mi hep geriye attıkların,
Başından savuşturdukların?

Alışılır mı,
Çok isteyince bırakılır mı sonuna kadar savundukların?

Ne çok şey vardır içinde kimbilir yaşamadıkların, yaşayamadıkların..
Alışmak zorunda kaldıkların..


Ne çok söz vardır kandığın..

aldandığın
Daha zamanı değil deyip de sonraya sakladığın.



Belki de koyup gidiverdiğin bir sevgilidir söz verip oyaladığın..
''alışırım" korkusuyla tek bir cümle bile
kurmadan geride bıraktığın..

Ve "alışmak" üzerine kendine söylediğin yalanların hep karşındadır bir zebani gibi..

''Alıştım'' dediğin yalnızlığın..
"Alışmamalıyım" dediğin sevdiğin,
''Mutluyum'' dediğin mutsuzluğun..

''Seni seviyorum '' derken bile, içinde bas bas bağıran sevgisizliğin !!..

Alıştın mı sen şimdi bunlara?

Birşeylerin ucunu kopmasın diye düğüm atmaya çalıştıkça düğüm açılıyorsa,
Hayatın içinde ters dönmüş bir hamamböceği gibi hissediyorsan kendini eğer..
Alışmamışsın sen hiçbirşeye.. alışılmaz da zaten hiç bekleme.

''MIş'' gibi yapmalara hiç gerek yok..


''Yalan'' dediğin her şey sonuna kadar gerçek...


Gerçek olan, kendinden sakladıkların ve

kendine yasakladıkların..