Allah’tan hem korkuyoruz hem de onu seviyoruz; bu nasıl iş, insan korktuğu şeyi sever mi?

Burada arıza “sevgi”dedir; çünkü Tanrı otoritedir, korkmak normal ama sevmek… Günahların için seni yargılıyor, icabında cehenneme atıyor, sen sevgiden bahsediyorsun; o zaman sen seni döven babanı da seversin.

“Zaten o yaratmış, varlığımızı ona borçluyuz, bize istediğini yapabilir” Kölenin sahibine karşı hakları yok mu, ya da çocuğun ailesine karşı. Hiçbir şey elimizden gelmese bile sevgide ve bağlılıkta istekli olmayabiliriz. Ceza verebilir ama yüreğimizi zorlayamaz, oldu olmadı asi kul olur cehennemde yanarım.

Hep böyle korkuyla değil de kendi isteğimizle dine uysak daha iyi olmaz mıydı diye düşünürüm. Bir de ibadetlerini bile yapmayıp, korkuyu da bir yana bırakarak sevgiyle hepsini kapatmaya çalışanlar var. Allah’ın senin sevgine ihtiyacı yok ki, emirlerini yerine getir de ister sev ister sevme.

Ya ben korkmuyorum da sevmiyorum da, kul olarak dinin emirlerini yerine getiriyorum; olmaz mı yani? İlla ibadet ederken tir tir titreyecek miyiz? İlla caminin direklerine mi sarılacağız?

Bir kimse samimi olarak inanıyorsa hiç bunlara gerek kalmadan ibadetini yapar. İnanmıyorsa cehennem zebanilerini getirsen camiye götüremezsin. Emirler yeter diyorum yani, ötesi zorlamadır.

Allah’tan korkmayanlar Müslüman sayılmıyorlar mı, ya da sevmeyenler. Bunlar bir kimsenin ne kadar samimi Müslüman olduğunu mu belirliyor? Sonuçta hadi Allah’tan korkmak yine mantıklı; ama Allah’ı sevmeyi anlamıyorum gerçekten!