Anımı bir teşekkür fısıltısı olarak yanında taşı

İnsan tanışık olduğu kişilere ait anılarını yazar, o kişiye ayrılmış, özel, yalın, beyaz sayfalı bellek defterine. Defterin sayfalarında dikkatlice yazılmış notlar vardır ve o notların bulunduğu sayfa, yeri imlenmiş anılar olarak açılmayı bekler. O kişinin adı geçtiğinde, en iyisi, kendisiyle konuştuğumuzda, sayfanın numarası hemen aklımıza gelir. Sayfa numarasından, oraya yazılmış, ona ait, özel bir anı anımsanır. Kimse ile paylaşmadığımız, anlatmadığımız, içimizde taşıdığımız bir değerdir o.

Yaklaşık olarak 12 yıl önceydi. Arabası vardı “reno flash” marka. Ehliyetimi yeni almıştım, parlak mı parlak, yeni alışıyordum şoförlüğe. Yazlıklarında misafirken, yakın bir köye alışverişe gitmiştik beraberce. Ben yan koltukta otururken, o otomobilini kullanıyordu.

Bana şöyle dedi: “35 000 km yaptığında, artık usta olduğunu hissetmeye başlayacaksın “ ve hemen ardından kullandığı arabayı kenara çekmişti. “Haydi geç, kullan bakalım.”

Köye gidip gelmiştim acemice. Yolda beni hem uyarmış hem de sabırla anlatmıştı nelere dikkat edeceğimi. Gariptir, “35 000 km” sözü hiç aklımdan çıkmadı şu ana kadar.

İlerleyen zamanda, tokalaştığımızda, konuştuğumuzda, hep bunu anımsadım. Bu, içten gelen teşekkürüm olmuştu ona karşı hissettiğim, ama onunla hiç paylaşmadığım.

Zaman, parlak ve neşeli gözleri söndürecek kararın acımasızlığını taşıyor ne yazık ki, daha önce tanık olduğum.

Güneri Amca, dün seni sonsuz yolculuğuna uğurlarken, bunları anımsadım yeniden. Sonsuz yolculuğunda senden istediğim, bu anımı benden çıkan bir teşekkür fısıltısı olarak yanında taşıman. Güle güle sana. Yolun açık olsun.