Ankara, Ankara güzel Ankara

On yedi yaşımdan yirmi üç yaşıma kadar olan, hayatımın altı yıllık döneminde Ankara’da yaşadım. On yedi yaşına kadar, Orta Anadolu’da, büyük ölçekli bir ilçede devam eden hayatım, Hacettepe Üniversitesi’ni kazanmamla birlikte altı altın yıl sürecek Ankara macerama kapılarını açtı.

Tahsilimi bitirmemi müteakip yaklaşık bir sene İstanbul’da işim gereği yaşadıktan sonra, dokuz yıldır da İzmir’de hayatımı devam ettirmekteyim. Üç büyük şehrin de tadına bakmış birisi olarak rahatlıkla söyleyebilirim ki yaşamak için hiç düşünmeden İzmir’i tercih ederim. Son derece medeni yapısı, ışıl ışıl insanları, körfezi, kumrusu, Karşıyaka’sı, yakın çevresindeki onlarca cennet köşesi ve sayamadığım yüzlerce, başka güzelliği ile İzmir yaşanası bir memleket bana göre.

İstanbul’a gelince. İstanbul, kanaatim odur ki sadece Türkiye’min değil dünyanın en güzel şehri. Tarihi ve doğal dokusu, yüzyılların her köşesine, taşına , toprağına sinmiş asil kokusu ile gerçek anlamda bir dünya kenti değildir de nedir? Ama gezmek için. İstanbul’da yaşamak gerçekten çok zor ve meşakkatli. Hele bir de bizim gibi İzmir’in rahatlığına ve sakinliğine alışmışlar için gerçekten de hiç tercih edilir değil.

Ankara bu iki şehrin neresinde kalıyor peki? Ankara benim gözümü açtığım şehir. Ankara, ayaklarımın üstünde durmaya başladığım, bir sürü ilki tattığım, heyecanlarımın şehri. Unutulmaz anılarımın düzenli güzergahı, hayatımın gülümseyen girizgahı. Sekiz-dokuz senedir göremiyorum O’nu. İnanın gözümde tütmekte.

Yıllarca kaldığım evimin bulunduğu 100.Yıl Sitesi, 15.Yıldız blok. Altındaki Gima mağazası. Hemen karşı çaprazındaki tekel büfecisi Şeref. Sola doğru yolun devamındaki Arjantin Pide Salonu’nun bıçkın, Bala’lı patronu Aşur. Okulumun bulunduğu Beytepe kampüsü. İki sene kaldığım yurtlar, C-18-1. Feycan, Siyanür ve Tivoli. Beytepe otobüsüne bindiğim Milli Kütphane-Bahçeli son durak. Emek 8, Emek 4 ve Bahçeli 7. caddeler. Kıraç mantı. Tabi ki Kızılay, tabi ki SSK İş Hanı. Ulus, Kale.

Ve tabi ki Sakarya Caddesi. Ancak bardağımın yarısını içebildiğim ilk biram. Bol acılı yediğimiz tantuniler, üzerine yangınımızı söndürmek için içtiğimiz fıçı biraları. Ormancılar lokali, Kumsal, Rumeli İşkembecisi.

Öyle güzel olaylar, öyle güzel dostluklar, sevgiler yaşadım ki Ankara’da. Ankara gözümün açıldığı şehir. Ankara umutlarımın yeşerdiği, hayata daha bir başka bakmaya başladığım kent.

Seni çok seviyorum Ankara. Seni görmek ister her bahtıkara.