Anlatamayandır Asıl Anlamayan

Bir şarkının nakaratında buluverdim kendimi.

Acı doluydu sözleri, oldukça hareketliydi melodisi.

Ağlasam mı, dans mı etsem bilemedim.

Zıpzıp ağlarken, avaz avaz tepindim.

Gece sabaha devirirken kendini, adını aradım başka başka şarkılarda.

Bulamadım.

Ne kadar çokuma az, azıma çok oluyorsun sen öyle.

Azdan çok toplayışım, çoktan az anlayışına çare var mı?

Yoktan. Ah ne b*ktan.

Hep oradayım. Hep buradasın.

Nasıl oluyor bu oradalık buradalık anlamış değilim.

Anlatabilecek değilim.

Anlamıyorum.

Anlatılamıyorum.

Ağızdan çıkan her ok saplansa da bağrıma,

Hayaller biriktiriyorum hala ben, bazı şarkıların en güzel nakaratlarına...

Yazın ortasında başka ayaklarla yaşarken kışı,

kışa doğru, kendi bacaklarımla koşarken üşümek bana koyar mı?

İnsan insana hiç böyle kıyar mı?

Bana doğru.

Ben doğru.

Pusula falan yok.

Yol belli. Yön belli.

Şimdi siz;

Yüreğinizi tutan varsa, elinizi tutmasını beklemeyin.

Çünkü yürek, elden daha dokunaklı.

Çünkü kalbin resmettiği gözler, cümlelerden daha okunaklı.

Saçınızın dibinden ayak parmaklarınıza kadar hisliyseniz eğer,

Unutmayın;

Ayakkabılarını çıkarırken herkes masum.

Giyip, bağlarken değil!

Geceyi tüm bedeninle sabaha bağlamaya benzemiyor, ayakkabılarının iplerini bağlamak…

Böyle işte.

Sosyolog, Aile, İlişki, Evlilik Danışmanı, Oyun Terapisti ve Eğitmen ..