Anneliği anladığım ilk an...

Bana sorarsanız eğer dünyanın en zor mesleği nedir diye...Ben anne ve babalıktır derim....Çocuk yetiştirmek en zor sanatmış...Çocuğa vereceklerimizde dengeyi ayarlayamıyoruz sanırım...Gak dediğinde su guk dediğinde ekmeğini fazlasıyla veriyoruz..Doğal bir süreç tabiki anne baba yüreği evladının her istediğini yapmak zorunda vicdan öyle diyor çünkü....En iyi oyuncakları almak istiyoruz,en iyi eğitimi vermek istiyoruz hasta olmasınlar üzülmesinler istiyoruz vs . vs....En güzel hayatı yaşatmak için uğraşıyoruz hep en güzeli hep en iyisi için uğraşıp duruyoruz...Sınırı yok en iyilerin... Herşey cocuklarımız için...herşeyimizi onlara göre yönlendiriyoruz...Boşanamayız çocuklarımız var,taşınamayız çocugumuzun okulu var,sessiz olalım çocuğumuzun sınavları var vs vs vs...

Ve çocuk sonuçta doyumsuz biri olup çıkıyor...Diyoruz ki ben senin yaşındayken bunlara sahip değildim ..Senin kadar şanslı değildim diye birşeyler anlatmaya çalışıyorsunuz anlamaya çalışıyor bazende komik geliyor gülüyor...

Ben doğum yaptığım anda kızımı gösterdiler bana...O an sadece baktım ona, sağ elimle hafif hafif elini okşadım ve sonra bebeği alıp gittiler...Kendi kendime düşünüyorum hiç bir şey hissetmiyordum annelikle ilgili o an...Kendi kendimi sorguluyordum neden böyle hissediyorum neden anne gibi hissetmiyorum sanki benim bir bebeğim olmuş gibi hissedemiyordum...Sanki sevmeyeceğim gibi geliyordu bana...Bebeği giydirip yanıma getirdiler emzirmeye çalıştılar ve uyuması için yanıma bıraktılar..

Ta ki doğum yaptığımın sabahındaki olaya kadar... Bu arada sezeryan ile doğum yapmıştım..Sabah beni yürütmek için kaldırdıklarında çok zor yürüyebiliyordum...Hemşire hanım beni yürütüp odama getirdiğinde bebeğimin yastık ile duvarın arasına sıkıştığını gördüm ve görür görmez içimde bir acı koptu...O an hissettiklerimi tarif edemem...O AN ANLADIM ANNELİĞİ...Herşeyi unutuyorsunuz hiç birşey gözünüzde olmuyor...Sezeryan acımı unutup adımlarımı daha hızlandırıp bebeğimin yanına koşmaya çalıştım ve hemşire hanımın yardımıyla düzelttik ...Şu an benım kadar nerdeyse iyiki var ...

Bu koruma duygusu her canlıda var.Şahit olduğum bir olayı daha paylaşayım sizinle:

Oturduğumuz ev müstakil bahçeli.... Birgün farkettim bir güvercin bahçenin bir köşesinde olan bir bölmeye ottan saptan çöpler taşıyor,anladım yuva yapıyor.Bir süre daha zaman geçti yumurtalarının üzerinde yatmaya başladı,yanına yaklaştığımızda güvercin kanatlarını açıp hızla sanki tokat atarcasına tek hareketle pat diye çarpıp kapatıyordu...Annelik işte ...Yumurtalarını koruma iç güdüsü, çok etkilenmiştim...

HERŞEYE RAĞMEN BENCE DÜNYANIN EN TEMİZ VE GERÇEK SEVGİLERİ ONLAR...