Arap Baharı bir tek Tunus’ta başarılı oldu; çünkü sadece Tunus demokrasiye uygun

Ülkeler kurtuluş için ayaklandı ama tersi oldu; battılar. Çünkü çiçekleri sevmezsen bahar gelmez, gelse bile durum değişmez. Yani içindeki baharla geleceksin.

Mutlaka Arap halklarının yüreğinde de bahar vardı, kış olsun diye yola çıkmadılar ama açmaya çalıştıkları bahçeyi ve içinde bulundukları mevsimi hesaplamalıydılar. Yani örneğin Libya’yı kırk yıllık diktatörden kurtarmak için bir devrimin yetmeyeceğini, devrime de devrim yapmak gerekeceğini. Geçmişin ayak izleri kalsa yine sorundu.

Rejim yanlıları ve rejim karşıtları olması bekleniyordu ama kimse bu karşıtlığın yarı yarıya olacağını hesaplayamadı. Diktatörler gitti aslında, yani istenen olmuştu; ama ne çare ki onların yerine gelenler ya da gelecek olanlar da diktatördü.

Yani bazı ülkeler tarumar oldu. Üstelik yapılanlar hiç işe yaramadı, hatta zarar verdi. Irak’ı gördünüz. Suriye’nin durumu ortada. Mısır, Libya ilk günkü gibi. Keşke Arap baharı hiç olmasaydı diyesi geliyor insanın.

Başlamasaydı ama oldu bir kere, başlatanlar da pişman. İşlin kötüsü Arap baharı ülkeleri çıkmaza soktu. Gelecekleri belirsiz. İç savaş dış savaş, ülkeler delik deşik. Libya’da, Mısır’da diktatörler isterse geri gelsin yeter ki eski halimize dönelim diyenler var belki de. Arap baharı kurtuluş içindi ama belli ki “kurtulamazsak bizi kim kurtaracak” denilmemişti.