Arınmak

“Nedir bu eller? Ah, gözlerimi oyuyor bu eller!

Yüce Neptün’ün tüm okyanusu

Ellerimdeki bu kanı temizleyebilir mi?”

machbet

Tanrının vücuduma “fabrika ayarlarına geri dön” düğmesi eklemiş olmasını isterdim. Beynimi, bedenimi sıfırlamak, masumiyetime geri dönmek için. Tecrübe denilen öğretileri silmek, önyargılarımdan sıyrılmak, tüm tanışıklıkların ağırlığından kurtulmak için.

Görmüş olmanın, duymuş olmanın, tanımış olmanın acı verdiği günlere çabuk ulaştım çünkü.

Zaman geçerken yanı başımızdan, yeni katmanlar ekliyor tenimize. Bu katmanlarla daha da genişliyoruz, kapladığımız alan büyüyor, birbirimizin alanlarını zorluyoruz, vıcık vıcık sürtünüyoruz geçip giderken.

Sonra, kendimizi temizleyemeden duvarlar örmeye başlıyoruz. Birbirimize çarptırıp duvarlarımızı yaralıyoruz, yara alıyoruz.

Ne zaman biter bu hırs?

Tanrı olsaydım, insanı yaratmazdım, kendi bilgisayarına virüs bulaştırmak gibi bir şey bu. Bahçıvanın, bahçesine zehirli sarmaşık ekmesi gibi.

Güzelim düzenin içinde ne işimiz var?

Neden göldeki nilüfer kadar değil bu dünyadaki ağırlığım?

Neden ateşböceği kadar aydınlatamıyorum yeryüzünü?

Neden kar tanesi kadar bile fark yaratamıyorum?

Ellerim onaramayacaksa hiçbir yapıyı, tenim ucuz bir giysiyse üzerimde, toprağın altında ya da üstünde olmuşum ne fark eder.

Kendi intiharımızı saatli bomba gibi üstümüzde taşırken, bedenimize üflenen hayatın bedelini kim ödeyecek.

Yolculuk değilmiş hayat, hiçbir yere gitmiyoruz.

Çepeçevre çitlerimizin ötesini hiç bilmiyoruz.

Sonsuz evrenin ortasında, bir avuç alanda, birbirimizi yiyoruz.

Oysa dünya, mekânımız, yerinde durmuyor. Milyon yılların milyar elleri onu ölüme götürüyor.

Ben dünya olsaydım, silkinip atardım üstümdekileri…

“Bugün kendimi tonlarca yük taşıyan
Gemilerin denizi gibi hissediyorum
Kaldırma kuvvetim var ama şehrin atıkları
İçime akıyor”