Aşkın hevesi

Uzun süren sessizlik sona erdi.

Dalları çiçek açmış taze ağaçlar gibi çiçeklendi. Aşk geldi aşk.. Yüzüne can geldi. Yaşının kırışıklıkları gizlendi, yerine gülme çizgisi geçiverdi..

Sabırla bekledi o beyaz atlı prensini.. Ses çıkarmadı sarmaş dolaşların yanında.. Çocuk sahiplerine de sadece “maşallah” dedi..

Pazar günleri sahilde gezerdi, tek sevgilisi kulağındaki volkmeni.. Canı isterse dansa giderdi. Salsa, Cha cha, Rumba.. Hem kalabalığa karışır, hem dans öğrenir hem de müziği dinler, gerçek çiftleri izlerdi. Onun gibi yalnız bayanlardan ona sıra gelse de dansetseydi..

“Geçecek di mi” derdi, tam olarak neyin geçmesini istediğini söylemeden. Yalnızlığı mı geçsin isterdi, sıkıntıları mı yoksa başka bir şey mi, kimbilir.. Beklediği söz geliverirdi.“İnanırsan geçecek”

Aşık olduğunu cıvıl cıvıl ses tonuyla söylediğinde kalbi heyecandan infilak edecekti. Yerinde duramıyor, cümle kuramıyor, mutluluğunu ortalığa döküp saçıyordu.

“Geçecek di mi” dedi yine. Ama bu sefer niye? Böyle güzel bir duygunun geçmesini mi istiyordu.. Hayır, yoksa aşkını cıvıtmamak için sakin moda geçmesini mi?

Sorunca sadece “Ne bileyim.. Alışkanlık işte” dedi. O da komik buldu kendisini..

Mutluluğa acemiydi ve yalnızlığa alışkın. Ama unutuverdi tüm bilmediklerini..

Sarıldı hayallerine.. Son otobüsle sevgilisinin şehrine gitti..

Bize de onun neşesi kaldı, bir de aşkın hevesi..