Ayrılığın şiiri...

Ayrılıklar yüzyıllar boyunca hep acı vermiştir insanoğluna.. Bu ayrılığın türü ne olursa olsun acısı hep aynı olmuştur.

İster anne babadan ayrılmak olsun, ister sevgiliden, ister gurbet ayrılığı olsun, ister asker ayrılığı olsun.. Bu ayrılıklarda yürekler boşluklara düşer, ilk günlerin gecelerinde gece aniden uykudan uyanır yüreğine bir kor parçası düştüğünü sanırsın...

Eşim ile nişanlı iken böyle bir acıyı ben de onu askere gönderirken yaşadım ve yüreğimden hissettim..

Tren Haydarpaşa garından hareket ettiğinde, sadece sevgilimi değil, benimde içimden çok şeyler aldı götürdü o günlerde.. İlk zamanlar günler hiç bir şekilde geçmiyordu.Bitecek gibi görünmüyordu zor oldu onun gidişine alışmak... Ve böyle acılar özlemler, içindeyken eşime bir şiir yazdım..

Tabiki böyle günler gelip geçiyor ve yıllar sonra bir anı olarak hatırlanıyor...

Ve o şiir.

AYRILIĞIN HİKAYESİ...

Uzaklardasın ama hayalin daima yakın / Güzel gözlerin hep aklımda, hep hayalimde / Umutla bekliyorum döneceğin günü / Romanlarda ki, filmlerde ki aşıklar gibi / Seviyorum söyleyemiyorum / Anlatıyorum duyuramıyorum / Dudaklarım konuşmaz oldu artık / Ilık bir rüzgar esiyor o an / Koparıyor bir yaprak gibi seni benden / Çiçekler bile soldu sen gittin diye / Üzüntü içinde tüm anılar / Resimlerde ki mutluluklar yok artık / Üzüntü ile burkuluyor yüreklerimiz... Ve / Koparıyorlar seni benden...

S.Ç.

Onun ismine yazdığım bu şiiri onaltı senedir saklarım... Ve o hala bilmez kendine yazdığım bu şiiri.. Belki burada görür okur ve supriz olur...

Sevgilerimle..