Başlığı Yok

Zihinsel yorgunlukların pençesindeyim...

Sorun ne sen ne seni kaybetmem, sorun sende kendimi kaybetmem. Kendi canıma can katabilsem, keşke başka bedenlerde can olabilmeyi bilsem. Oysa her düşüşler kaldırırdı beni, sanırım üst üstte gelen yorgunluklar aldı götürdü beni. Sırf bu yorgunluk günlerimden arınayım diye gittim çocukluğumun olduğu yere... Gördüm ki herşey orada da değişmiş, eski güzelliğimden kalmamış eser... Gönlüm gibi tozlu yolları, kalbim gibi kapalıydı kapıları...

Tek gördüğüm hayal penceremizden annemin seslenişiydi. Öyle bir seslendi ki, gönlümün toz bulutu kalktı, gönül kalbimin kapısı aralandı. Topla kendini diye, ben buralarda seni düşünürken bu yorgun çöküş niye... Haydi ben arkandayım, aynı sıcaklığımla bak baharı bıraktım kucağına, dalga dalga okşuyor saçlarını bak rüzgar, yüzün gözün kirlenmiş ağlamaktan kaldır başını hadi bak gökyüzüne yıkıyorum seni yağan yağmurla... Hayıflanma yokum diye yaşamayı istersen hissedersin beni ve gelen baharı....