Bayram deyince

Arnavut kaldırımlı dar sokakta, yanındakiyle aynı duvarı paylaşan, kerpiç Ankara evinin yüksek oturma odasındaki iki kanatlı küçük penceresinden dışarıya bakıyorum. Bir çocuk, çemberini ustalıkla sokağın tam ortasından sürerek gözden kayboluyor. Benim çemberim niye yok diye aklımdan geçiriyorum. Karşı komşunun belden aşağısı tutmayan oğlu sokak kapısının eşiğinde oturmuş, gelen geçenle sohbet derdinde. Eşikte oturanları sakınarak az önce ağır ağır aşağıya kayan araba kime geldi acaba? Birden hareketli bir sahne canlanıyor gözümün önünde; diğer haylaz küçük oğlan, kafasında ne var bilinmez hızla kapıdan fırlayarak koşturup gidiyor. Çok geçmeden, biraz aşağımızdaki büyük avlulu eski evin yaşlı kardeşlerden sinirli olanının tiz haykırışı duyuluyor, “olmaz ol”, “doğmaz ol”. Anlıyoruz ki yine yaptı yapacağını yaşlı kadınlara velet. Ne zevk alıyor yaptığı iğrençliklerden bilmem ki. Şimdi de yoğurtçunun derinden sesi geliyor kulağıma. Birazdan kendisi de görünür, ağır ağır adımları ve kollarını dolayıp ensesine yasladığı kalın uzun sopasının iki ucundan aşağıya sallanan yoğurt tepsileriyle. Lakin bizim evin yoğurdu sokaktan alınmaz. Samanpazarı’ndaki çarşıdan gönderir dedem. Vakit akşama yaklaşmaktayken, işte sırtında küfesiyle hamal göründü inişin başında. Şimdi kapının “çak çak”ını vuracak. İçeriden derinlerden ince bir ses çınlıyor kulaklarımda; “kapıya bakıverin”. Pencereden içeriye seğirtip, “hayat”a bakan dar pencereye, aşağıdaki dış kapının kilidinden uzatılan kalın ipe asılıyorum. Hamal küfesindeki yükünü yere taşlığa boşaltıp bağırıyor “Allahaısmarladık Ferde Hala”.

“Hayat” denilen geniş taş avlu özellikle kurban bayramlarında bu eski Ankara evinin kalbinin attığı yer. İki gün önceden alınan kurbanlık koyunumuzun kınasını anneannem kendi eliyle yaktı bu sabah, suyu, yemi ve tuzu da hiç eksik edilmedi. Yarın bayram. Yine heyecandan sabahı zor edeceğim bir gece olacak . Çocuk aklımda, kurbanın kederi ile bayramın sevinci birbirine karışmış durumda. Nedir bayram sabahını bu evde benim için bu denli heyecanlı ve sabırsızlıkla beklenir kılan. Şimdilerde ise giderek daha sık, her hatırıma düştüğünde boğazımda bir şeylerin düğümlenmesine yol açan. Onlarca torununa aynı derecede yakın olduğunu bilmeme rağmen, bu eve her gelişimde sesindeki coşkunun tonu hiç eksilmeden dünyanın en sevilen insanıymışım gibi beni karşılayan anneannemin varlığı mı?