Behçet Uz Hastane İlköğretim Okulu-2

Dünya tatlısı iki öğretmen. Yağmur yüklü bulutlarla bezenmiş buğulu gözleri sonbahar güneşine benziyor, bulutların arasından parlıyor. Tanışıyoruz önce, ben biraz şaşkın hastane içinde bu okulu görünce. Sonra kaynaşıyoruz. Damlalara engel olunamıyor, yerçekimine karşı koyabilen gözyaşı yok ki. Gülüyoruz ama ağlıyoruz da. Ben koysam kendimi çoktan hıçkırıklara boğulacağım ama onlar metanetli.

Yurtdışındaki toplantılara da konuşmacı olarak davet edilmişler. Hastane öğretmenliği konusunda eğitim almışlar. Hem yardımsever hem de profesyonel birer öğretmenler. Derse gelebilen çocuklarla Milli Eğitim Müfredatına göre sabahtan öğlene kadar ders yapıyorlarmış. Öğleden sonra da eğitsel faaliyetler. Satranç oynuyorlarmış. Resim yapıyorlarmış. Sonra bize resimlerini gösteriyorlar. Milli bayramlarda mesela geçen 23 Nisan'da hastane bahçesinde tören yapmışlar. Hasta çocukları ellerinde dosya kağıdı, saçlarında bone, yüzlerinde maske ile görünce dudağımı ısırıyorum. Tekerlekli iskemlede oturan öğrencilerini kaybetmişler... Ağlıyorum. Ağlıyoruz.

Öğrencilerinin çoğu Yeşilkartlı ailelerin çocuklarıymış. İçlerinden bazıları oyuncakları hastane okulunda görüyormuş. Okul öğrencilerin kırtasiye ihtiyaçlarını da karşılıyormuş. Taburcu olan çocuklar defter ve boya kalemlerini de birlikte götürüyormuş. Şikayetçi değiller ama tüm öğrencilerin ihtiyaçlarını karşılayamamaktan korkuyorlar. Hiç kimseden hiç bir beklentileri yok. Tabir-i caizse kendi yağlarında kavruluyorlar. Bu okulun varlığını bilenler ellerinden geldiğince katkıda bulunuyorlar. Bir Fransız Hanım'ın resmini gösterdiler. Her hafta yanılmıyorsam perşembe günleri çocuklara kitap okumak için geliyormuş. Biraz daha konuştuk, vedalaştık ve ayrıldık. Günün geri kalanında aklım hep oradaydı. O karanlık koridorun sonundaki ışıklı odada, başları olgun başaklar gibi eğik iki öğretmende, 23 Nisanda şiir okuyan o çocuklarda...

Sonra biraz araştırma yaptım, Türkiye'de 2001 yılı verilerine göre 26 adet Hastane Okulu var. Bulundukları iller ise şöyle: Ankara, İzmir, İstanbul, Adana, Kayseri, Erzurum, Samsun, Denizli, Aydın ve Eskişehir.

Belki bu okullardan birisi de sizin şehrinizdedir. Dilerim hiçbirimizin yakını bu okulların öğrencisi olmaz. Dilerim bu okulların hiç öğrencisi olmaz. Ama biz bunları okurken o okullar çocuklarımızı hayata bağlayan köprülerdir. Belki bu köprünün sağlam ayağında duran bizler ellerimizi karşı tarafa uzatarak bir çocuğu bu tarafa çekebiliriz. Ne dersiniz, denemeye değmez mi?