Ben bugün

Ben bugün koştum bütün yolları, dağlara tırmandım, yolları fethettim, zafere ulaştım. Sonra tekrar en dibe indim, yoruldum. Bekledim öyle, akşam olmasını bekledim.

Bugün küçüldüm, neredeyse yok olacaktım, birdenbire dev oldum sonra, herşeyi ele geçirecek, o güçlü, kötü dev...

Ben bugün çok uzaklara gittim. Gidişler aceleci, hızlı ve heyecanlıydı, dönüşler ise upuzun, yavaş yavaştı, bitmek bilmeyen yollar gibi, okunamayan masallar, dinlenemeyen şarkılar gibi...

Bugün biraz çocuk oldum. İnatçı, istediğini alamayınca ağlayan, bebeklerini kimseyle paylaşmayan küçük bir kız çocuğu. Salıncakta sallanıp gökyüzüne kadar ulaşmaya çalıştım.

Ben bugün kuş olup masmavi göklere doğru yol aldım. Bulutların üzerinden geçip onları uyandırmak bir masal anlattım, şarkı söyledim. Yıldızlara dokundum. Her dokunduğum yıldız kalbime bir iyilik, bir ışık olarak geri döndü. Sonra kanatlarım kırıldı ve yere düştüm...

Ben bugün bir kağıt gibi bembeyaz oldum, ipince, çok nazik. Ama ağaçtan olduğum için bir o kadar da güçlü. Mürekkep damladı üzerime, o zaman anladım ki siyah en çok kendini beyazın üzerinde gösteriyor...

Bugün sarmaşık çiçeği gibi kendime sarıldım, bağlandım. Ve sonbahar mevsimin de sararmış, yıpranmıış yapraklar gibi hüzünlü hissettim. Seher vaktinde esen rüzgar kadar sakin, dalında mis gibi kokan çiçekler kadar ferah hissettim. Ve bütün renklerin ayrıcalığını yaşadım içimde...

Ve ben bugün bir vardım bir yoktum ve anladım ki ben masallardaki gibi bir varmışım, bir yokmuşum... Belki de hiç yokmuşum...