Ben çocukken - 10

Cep fotoromanı okudunuz mu hiç? 70'li yılların Beyaz Dizi'leri... Ama daha masum, Beyaz Dizi'ler gibi cinsellik dozu kaçmış değil. Hatta neredeyse hiç cinsellik yok. Sadece aşk var...

Ben sonuna yetiştim.

Gümüşarayıcı Sokak, yine aynı sokak, hep o sokak...

Çocukluğuma dair ne yaşadıysam hep o sokakta yaşadım. Biz çıktktan sonra kira evimizden, halamlar taşınmıştı aynı yere. Dolayısıyla sık sık oradaydım yine.

Okula gidiyordum ve okumayı da çok çabuk öğrenmiştim. Bitmek bilmeyen bir iştahım vardı yazılı her şeye. Ne bulursam okuyordum. Halamın evi bu konuda benim için hazine gibiydi. Ablamın bir dolu kitabının içinden seçip seçip okurdum. Yaşım ve sınıfım biraz ilerlemişti, üçüncü sınıf olabilir; ablamın kitapları arasında resimli bazı kitaplar ilgimi çekti ve başladım okumaya.

Cep Foto Roman adını taşıyan bu kitaplar haftalıktı, beni öyle bir içine almıştı ki, birikmiş romanları bitirmiş, yeni çıkacak olanları bekler olmuştum.

Güzel kadınlar ve yakışıklı erkekler arasında geçen aşk maceralarıydı konuları hep. Siyah beyaz kareler ve bir köşelerinde siyah zemin üzerine beyaz metinler vardı. Elime aldığım romanı bir çırpıda okur bitirir, bazen tekrar başa döner yeniden okurdum. Bazen de bu yeniden okumalar, sadece etkilendiğim bölümlerden ibaret olurdu.

Bu foto romanların yıldızları Fransız ya da İtalyan olurdu genellikle. Unutmadığım iki yıldız:

FRANCO GASPARRİ ve CLAUDIO RIVELLI.

Ne yakışıklı adam ve ne güzel bir kadın değil mi?:)

Sonra ne oldu dersiniz? Ben okurken okurken bir de yazmaya merak sardım. Bulduğum ufak not kâğıtlarına kendi uydurduğum öyküleri yazıyordum. Üç satır, beş satır, bazen on satır; aklıma ne gelirse işte. Gayet masum bir şekilde, okuduklarımın da etkisiyle yazdığım, kendimce aşk öyküleriydi bunlar.

Bunları halam bulmuş bir gün, eksik okuma yazmasıyla bir güzel de okumuş:) Anneme havale etmiş. Yandım Allah, annemden bir azar işittim anlatılır gibi değil. Kıyamet koptu; efendim ben bu yaşta bunları nasıl düşünüyor ve üstelik bir de yazıyormuşum? Yasak kondu tabi hemen, okuyamadım bir süre Cep Foto Roman'larımı. Gerçi sonra buldum bir yolunu, devam ettim okumaya ama, yazma işi bitmişti artık, ödüm kopmuştu:)

Oysa ne kadar masum, çocuksu halimle, gizli kalmasını bilemediğim hevesle ne çok öykü yazmıştım. Ben olsam annemin yerinde saklardım onları. Şimdi onları okumak keyifli olurdu büyük ihtimal.