Ben şanslılardanım.

Şimdi çıktım yine gün ışığına, harika bir duygu bu. Sürekli kapalı kalmak inanılmaz sıkıcı bir durum. Gün ışığı sağlığı da yararlı zaten. Keşke hiç kapalı kalmasam. Her ne kadar yalnız olmasam da ve hatta etrafımda arkadaşlarım da olsa yine de bu karanlıkta kalma durumu bozuyor beni.

Dışarı çıktığım zamanlarda ise kimileri benimle dalga geçiyor, türlü şaklabanlıklar da yapıyorlar. Ama olsun herşeye değiyor.

Eskiden böyle miydi halbuki?

En çok iş gören bendim. Bir saygım vardı...milyon dolar değerindeydim...değerindeydik. Ama herşeyin bir sonu var işte...eşim nerede bilmiyorum.
Ben buradayım ya bir onu bilirim.

Uzun zaman oldu buraya geleli. Bazılarımız genç gelmiş, ben ise...galiba orta yaş diyeceğim bir zamanda geldim. Uzun lafın kısası epey oldu burada kalmaya başlayalı.

Bazen elden ele dolaşmak tuhaf geliyor. Yakından bakılmakta...Ama insanlığa hizmet ettiğimi düşündükçe....iyi hissediyorum...sadece arada eşim nerededir şimdi diye düşündükçe hüzün basıyor içimi ister istemez.

Bakın yine seslendi hoca öğrencilerine “Arkadaşlar bütün kemikleri kutulara geri koyalım. Evet evet masanın üzerinde duran ‘femur’ u da alın lütfen...ders bitti.”

Duydunuz di mi?

Bana seslendi femur dedi...evet benim adım femur...vücuttaki en uzun kemiğinizim.

Bir zamanlar hayat vardı...hareket te vardı. Bir futbolcunun hayatındaydım. O yüzden milyon dolardık. Ama galiba herkes milyon dolar. Çünkü kaybedince farkediyoruz değerini herşeyin.

Hiç bitmeyecek gibi yaşıyoruz.

Ama geçip gidiyor işte herşey.

Belkide ben şanslılardanım...hala gün ışığını arada bir de olsa görebiliyorum.