Ben Söylüyorum

Selam, blog..
Benim. Çok keyifli değilim bugün. Biraz heyecanlı. Biraz komik, biraz karışık. Şarkı söyleyeceğim. Fındık bahçesinde ameleye şarkı söylemeye benzemiyor bu.  Kına gecelerinde ‘Yüksek yüksek tepeleri’ söylemek gibi de değil.

 

Biraz korku, daha önce de sahne aldım. Söyledim.  Rahatım. Ama sıkıntı şu.  Hocam ile devamlı karşı karşıya geliyoruz. Bana şarkıya ruh katamıyorsun diyor. Neden acaba, diye soramıyorum. Çünkü öğrenciyim ve öğretmenimi dinlemem gerekiyor.

 

Bir de bana şunu diyor iki haftadır. ‘Konser de söyleyemezsen çok üzülürsün, sonra bir daha şarkı söyleyemezsin’  diyor. Bu bir insanı motive etme cümlesi midir? Niye söylemeyeyim. Çok kötü söylesem kime ne. Söylemesem kime ne. Yani ben bir amatörüm. Şarkı söylemeyi severim. Söylerim de. Kimse beni beğenmese de söyleyeceğim. Göklere çıkarsalar da söyleyeceğim. Olimpos’ a gitmeyeceğim ama yine de söyleyeceğim. 

 

Hocam niye söyleyemediğimi bilmiyor ama ben biliyorum. Bu şarkıyı asla hissederek söyleyemem, çünkü şarkıyı hissedemiyorum.  Bir şarkı senin ruhunu yakalarsa , söylersin. Bütün olursun. Ben de böyle işliyor durum. Yoksa söyleyemezsin.  Sabah konuştuk. Riske etmeyeceğiz, şarkıyı.  Söyleyeceğim. Ara ara koro eşlik edecek bana. Nakaratlar da. Yok alınmayacağım. Dedim. Şarkım tam beş dakikalık. Rast makamı bir şarkı. Şimdi yazmayayım hangisi olduğunu. Süre uzun. Yavaş bir rast.  Tabii ki dikkatimi bu kadar uzun süre spotların altında şarkıya vermek sıkıntı. 

 

Umarım mutlu bir şekilde son bulur. Yere düşmeden. Heyecanlanmadan. Sözleri unutmadan. 

 

Sevgilerimle Ayrık Otum.