Benden adam olmaz abi.

Kadın: Canım kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Biriyle konuşmaya çok ihtiyacım var. Müsait misin biraz konuşabilir miyiz seninle?

Adam: Ah be canımıniçi sen ne zaman iyi oldun ki. Müsaitim, müsaitim ben. Seni dinliyorum canım.

Kadın: Bu aralar her şey üst üste gelmeye başladı yine nedense. Ben mi yanlış anlıyorum insanları. İnsanlar mı beni yanlış anlıyor inan artık ben de çözemiyorum.

Adam: Bitanem ben senin yaşamını neye benzetiyorum biliyor musun? Karanlık bir oda da ve oda da var olduğuna inandığın simsiyah bir kedinin sana her an saldıracağını düşünerek mütemadiyen tetikte yaşıyor gibisin. Üstelik oda da büyük olasılıkla o simsiyah kedi yok. Yani boşu boşuna kendini bu kadar geriyorsun.

Kadın: Ne demek istiyorsun sen? Ne ima ediyorsun bana? Lütfen açık açık konuşur musun benimle?

Adam: Canım her zaman ki gibi yine kızmaya başlama lütfen. Neden sürekli etrafındaki insanların sana gizli gizli bir şeyler anlatmaya çalıştığını, sana bir şeyler ima ettiklerini düşünüyorsun? Niye bu kadar çok yanlış anlaşılmaktan korkuyorsun? Farz edelim sana bir şey ima etsin görmesen ne olur? Veya seni yanlış anlasın ne olur? Sürekli bu kadar gerilmiş bir vaziyette yaşamaya değer mi?

Kadın: Ben uyduruyorum bütün bunları öyle mi? Bunu mu demek istiyorsun sen şimdi bana?

Adam: Yapma ne olur böyle. Anlamıyor musun hala karanlık bir odada böyle sürekli tetikte yaşamanın ne kadar zor olduğunu. Zor gelmiyor mu artık sana da, bu odana sana yardım etmek için giren insanlara önce saldırıp sonra onları tekrar kazanmaya çalışmak. Ah şu ögrenilmiş korkularımız. Tekrarlanacak yeni bir geçmiş endişemiz. Her şey onların başının altından çıkıyor aslında ya neyse.

Kadın: Tamam canım tamam uzatmayalım ben seni çok iyi anladım. Evet bütün bunlar tamamen benim hüsnü kuruntum. Aslında kimsenin bana hiç bir şey ima ettiği yok. Ben art niyetliyim hep ben yanlış anlıyorum. Sağol çok rahatlattın beni, o kadar hafifledim ki kuş gibi oldum uçucam nerdeyse şimdi. Beni toplantıya çağırıyorlar kapatmam lazım canım, hadi hoşçakal.

Adam: Canım bir dakka……. Kapattı bile. Oooooof oooooof ya. Ben ne yaptım abi şimdi. Sadece yardım etmek istedim ona. Ah benim aptal kafam. Yine bile bile aynı tongaya düştüm. Ne diyordu bana da okuttuğu son kitapta. “Kadınlar aslında konuşmak istediklerinde sadece duygularını paylaşmak için konuşurlar. Çünkü onlar konuşarak rahatlarlar. Herhangi bir çözüm önermeden onları dinlemek onlar için çok önemlidir.” Ben ne yaptım peki şimdi? Yine benden yardım istiyor sanarak hemen bay tamirci şapkamı takıp ona çözümler üretmeye başladım. Ben Mars’lıyım abi benden adam olmaaaaaaz. Hepimizin köküne kibrit suyu.

27 Aralık 2007
Haşim Arıkan
http://hasimce.blogspot.com/