Benden sonra tufan

Gündem beni hiç ilgilendirmiyor bu günlerde. Ülkedeki siyasi durumlar, işlenen cinayetler, kazalar... Her birini es geçiyorum hayatımın bu günlerinde. Kafa yorsam ne olacak, yorum yapsam ne olacak ki diyorum. Düne kadar avaz avaz bağırıp isyan ettiğim her şeyi görmezden geliyorum.
Başka bir gezegende tek başıma yaşıyormuşcasına bir kapanmadayım şimdi. Kendini baharın açılmışlığına atan insanların tersine.
Kendi sorunlarım bile yok artık. Düşünmeyince onlar da yok olup gidiyor sanki.
Kendimi sokaklara atıyorum, sevmediğim belediye otobüslerinde yolculuklar yapıyorum. Kendi iç seferlerimi durdurup...
Donmuş duygularımı çözmeye çalışırcasına güneşin ışınlarını çekmeye çalışıyorum bedenime. Miskin kediler gibi, güneşlenme nöbetlerinde.
İnsanları inceliyorum tek tek. Bir gülen bir yüz bulma umuduyla. Ve hiç tanımadığım bir yüzün tebessümünden çalıp, yapıştırıyorum suratıma.
Mutlu insanlar arıyorum, mutluluk hırsızı gibi arsızca. Belki ip ucu vardır hallerinde, tavırlarında diye.
Biliyorum ki, bu baharda; bu duygular aslında çok uzak bana. Ve biliyorum aslında normal de değil bu durum. Yok saymak bazı gerçekleri, çekilmek kendi kabuğuna. Bir yandan da gizli gizli aramak mutluluğu, tebessümü ve güneşi.
Biliyorum ancak, bunu bilmek bile işime gelmiyor artık.
Benden sonra tufan diyorum artık bende...
Ama önce bir tutam huzur, varsa!