Bir melek hamileyken

Bir güzel telaş, bir hoş heyecanla baktım yüzüne...O çocukluğumun uzun yaz tatillerinde birlikte hayaller kurduğum, elele denize atlarken kafasını bir yer çarparsa diye endişelendiğim, kız kardeşim, ablam, yerine göre annem veya bebeğim sevgili kuzenim. Bir bebeği olacakmış, olsun isterdi, hep de sohbetini yapardık, ama şimdiki tastamam gerçek....

Teyze olacağım. Bu yıllardır deneyimlediğim ve keyfine doyamadığım 'hala' olma duygusunun biraz dışında bir şey. O küçük peri anne olacak ve ben denize atlarken başını bir yere çarparsa diye endişelendiğim birinin, doğum yapacak bir anne/kadın olacağı fikrine hala biraz yabancıyım. Üstelik doktorum, EvvelAllah doğurttuğum 4 tane topaç gibi çocuk da var, ama Tanrım bu ne acemi bir endişe...

Endişeler bir yana, gün be gün değişen vücudunu, duruşunu, ne bileyim bir kadın oluşunu izliyorum çaktırmadan. Kafası karıştı onun, her zamankinden çok. Ama kafa karışıklıklarında ürettiği şeyler hep güzel şeyler olmuştur. Sabırlıdır. Hoşgörüsü, çevresindeki büyüğü, küçüğü herkese duyduğu içten yakınlık, özverisi bir başkadır. Dünyaya öyle temiz bir pencereden bakar ki, kızgınlığı, imrenileri öyle açık yürekli öyle dokunmaz insana. Heyecanının, şımarıklığının, hayallerinin coşkusuna yanında olupta kapılmamak mümkün değildir. Bilir aslında hiç farkında olmasa da ne istediğini, yanlış yapmaz kendi şartlarında, bir duru büyüsü ve huzuru vardır etrafında harelenmiş...Yani bir annede olması gereken herşey ince ince işlenmiştir onun içine.

Bugünlerde, her anne adayının yüzüne gün be gün yerleşen o sessiz ifade, olağandışılık, bir çeşit 'meyve veren ağaç' olma sorumluluğu bunları unutturdu ona, kıskacına aldı sanki.

Oysa öyle açık bir gerçek var ki; benim meleklere taş çıkaran kardeşim, sorumluluğun telaşına kapılmış olsa da, çok yakında bir küçük meleğin elinden tutup denize atlayacak, ve biliyorum ki bunun da altından, eski sağlam adımlarının deneyimiyle kolayca kalkacak...

Hatırlatmak istedim.