Bir Öğretmenler Günü'nün ardından...

Geç kaldım biliyorum. Öğretmenler Günü kutlamaları çoktan bitti. İyi dilekler, ideal öğretmen hikâyeleri bir sonraki yıl çıkarılmak üzere raflara kondu bile.

Bu öğretmenler günü benim için çok farklı değildi. Eşimin okula gönderdiği çiçeğin öğleden sonra ben okulda yokken gelmesi, eşimin çiçekçiye veryansın etmesi, çocukların şiir okuyup beni öperken hediye almalarını yasakladığım için sitemleri, her şey bir önce ki yılla aynıydı. Tek farkla; bu yıl iyi bir şey yaptım…

7 yıldır birlikte çalıştığım zümre arkadaşımın önerisiyle okul çıkışı eski bir öğretmenimizi ziyarete gittik. Okulla aynı semtte oturan, 32 yıl görev yapıp, 4 yıl önce bizim zümremiz iken emekli olan öğretmenimizi çok mutlu ettik sanıyorum. Öğretmenimizin evine, iki sınıftan aldığımız 12 öğrenci ve iki veliyle, küçük bir hediye alıp gittik.

O sinirli halleri hiç değişmemişti ama bizi görünce gözleri doldu. O kadar memnun oldu ki, ne söyleyeceğini bilemedi bir süre. Eskilerden, yenilerden sohbetler, takılmalar, çocuklarla söyleşilerle bir saat zaman geçirdik. Sıcacık bir kömür sobasının tek yanağımı yakan sıcağı kadar her şey sıcaktı, içtendi. Benim öğrencilerimden birinin söylediği yanık türkü, konuşmalar, gülüşmeler, şakalar. Çocuklara ileride bizi hatırladıklarında ne kadar mutlu olacağımızı söyledik. Onlar öğretmenimizin sevincini gördükleri için bize kolaylıkla hak verdiler zaten.

Vedalaşıp ayrılırken duyduğum iç huzuru çok güzeldi. Emekli olduktan kısa bir süre sonra beyninden tümör alınan öğretmenimiz iyileşse de, ameliyatın bıraktığı fiziksel izler nedeniyle pek dışarı çıkmıyor, okula bizi ziyarete gelmiyordu. Umarım ziyaretimiz onun için de moral olmuştur.

Geç de olsa bütün öğretmenlerin gününü kutluyorum. Mesleğimizi kutsamadan, ululaştırmadan, ayaklarımız yerde, ciddiyetinin farkında olarak çalışacağımız nice yıllarda buluşmak dileklerimle…