Bir şeyler satmak için çağrı merkezinden arayanlara kötü davranıyoruz ama onlar bizim çocuklarımız

Allah kahretsin dünya böyle hayat bu, yapacak bir şey yok! Günde on kere arayıp bizi rahatsız ediyorlar. Üstelik ısrarcılar, gına geliyor. Telefonu yüzlerine kapatıp hakaret küfür kovuyoruz.

Oysa bilmiyoruz ki kendi oğlumuzu kızımızı kovuyoruz. “Ama azarladığım benim oğlum değildi” Senin oğlun değildi ama benim oğlumdu, ben de senin kızını azarladım.

Çoğumuzun çocukları iş bulamadıkları için oralarda çalışıyor. Ne yapsınlar işleri bu, patronları onlardan bunu istiyor. Bir şeyi istemeyene zorla satmak şeklinde bir iş olamaz diye düşünüyoruz. Üstelik bu işlere şüpheyle bakıyor güvenmiyoruz. Böylesine zor bir işi yapıyor işte çocuklarımız.

Aslında mantıksız değil, herkesin her şeye ihtiyacı olur çünkü. Konu güvense kime güvenilir ki. Bence bu işlerin olmasından ziyade bizim bu işlere uygun olmayışımızda sorun var.

Nasılsa bu tür şeylere ihtiyacımız var. Patron da ürün ve hizmet satıyor. Çocuklarımız buralarda çalışıp ekmeklerini kazanıyorlar. Yani yanlış yapıyoruz, ihtiyacımız olan konularda bize uygun olan telefonlara cevap verebiliriz.

Pazarlama çağın mesleği. Onca üretilen ürün ve hizmet tüketiciyle buluşturulacak. Siz pazarlara alışmışsınız. Kandıran yüz yüze de kandırır. Zaten sanal ticarette de öneri hoşuna gitmezse kabul etmezsin, ürünü beğenmezsen iade edersin.

Sanki kullandığın şeyleri hacı baba pazarından alıyorsun. Bizim bilgisizliğimizden oluyor bütün bunlar. Artık sanal pazarlar var, alışacağız. İnternet kandırıyor da kapıda satan kandırmıyor sanki. Bırakın bu eski kafaları lütfen. Çocuklarımız çalışsın para kazansınlar. Benim iki çocuğum da çağrı merkezinde çalışıyor. Bir de bu işi küçümsemeler… Ne yapsınlar iş mi var piyasada!