Bir sonbahar akşamı...

Soğuk bir sonbahar akşamıydı. Sinemadan çıkmıştım. Eve gidecektim. Fakat otobüs dolmuştu. Yaklaşık 30 dakika o soğukta oturup bekledim. O 30 dakika boyunca sanki hayattan soyutlanmıştım. Hava çok soğuktu ama ben sadece arada bir içimin üşüdüğünü ve canımın acıdığını hissediyordum. Eski bir anımız gözümün önüne geldi. Daha önce aynı yerde oturuyordum ve o beni evime bırakmak istiyordu. Fakat ben istemiyordum. Duvara yaslanmıştı.Bana oradan öyle bir bakıyordu ki en sonunda dayanamamıştım. Beraber otobüse binmiştik. Bana gitarlı bir kolye almıştı. Onu boynuma takmıştı. Bir de beraber fotoğraf çekilmiştik. Kafamı çevirdim ve onun beklediği yere baktım. Fakat o orada yoktu. Gözlerim dolmaya başladı ama şu bir gerçekti ki o artık yok ve hiçbir zaman da olmayacak. Onun boşluğunu hissettim.İçimden şunu geçirdim; keşke şu an gelse arkamdan gözlerimi kapatsa bana bir sürpriz yapsa... Ama nafile... Ne gözlerimi kapatıp bana sürpriz yapan biri vardı ne de beni eve bırakmak için direten bir sevgilim vardı... Rüzgar saçlarımı savuruyordu. Ben kulağımın arkasına attıkça o inatlaşıp daha da savruluyordu. Ağzımdan yana savruluyordu. Sanki bana sus konuşma diyordu ve ağzımı kapatıyordu. Yanımda oturan amcanın saati sormak için bana seslenmesiyle irkilmem bir oldu ve artık hayata somut biri olarak geri dönmüştüm...