Blog Sendromu

Güneşte eskiyen kâğıt parçalarının kendiliğinden yırtıklar yaratmaları gibi, eskiyip tükenmişlik sendromu yaşıyor büyük çoğunluğu... Veya kör inançlar besleyen yazarlarına nazire olsun diye kabuk tutup kendilerini bir kozaya hapsetmişçesine sessiz-ıssız öylece bekliyorlar. Bazen tozdan desenleri görünmeyen halılar gibi üzerlerine basılmasını umuyorlar. Bazılarının sahipleri -kahırdan olsa gerek- şarap rengi dillerinden dökülen sarhoş nağmelerle şiirler yazsalar da, blogların kaderleri pek değişmiyor! Hece hece, sözcük sözcük yarattığımız beyin çocuklarımız, paylarına düşmesi gereken okunma sayısını bir türlü alamıyorlar hak etmelerine rağmen! 

Hani bazı denizlere dökülen ırmaklar kuruyunca o denizler de ölür ya; tık almayan blogcular da öyle, sanki güneşin ağarttığı suları buharlaştıkça, kendileri de mahzun ve kaderine rıza göstermiş edayla son damlaya kadar nabız atışlarını yitirmiyorlar. Fakat okyanus olmayı, okyanusla birleşmeyi de geçirmiyorlar akıllarından. Okyanusların ölmediğini, sadece renk değiştirdiğini gözlememişler belli ki. Bazen nehir olmak geliyor akıllarına, ilkbaharda gençleşip coşuyorlar; ama sonbaharda yaşlanıp sığlaşan, debisi sıfıra yaklaşan nehre dönüşmekten de alıkoyamıyorlar kendilerini! Bunun, ağaçların huyuyla huylanmak olduğunu, bir gün kesilme tehlikesi ile karşı karşıya olduklarını kestiremeden... 

Oysa blogcunun vazgeçilmezi zamansızlık olmalı. Kadranlara bakılarak geçirilen mesai saatlerinden kalan alışkanlıkları terk etmeli, içine düşülen zamansızlığın blogda tutunamama çaresizliğini doğurmasından önce zamana yazmalı suya yazar gibi... Blogcu, kendini her bloğun her hecesinin, her yeni blog başlığının içinde görmeli; kaderini sırtında taşıyan yazan kişi olarak değil, kaderini -böylesi bir farkındalık sayesinde- an an yaratan kişi olarak. Tüketilmemiş veya gençlik zarını yitirmiş göz kapakları gibi yaşlanmış bloglar ya da el değmeyen okunma sayaçları yüzünden yaşamın durağanlığına ve acımasızlığına inanmaya başlamamalı blogcu. "Biz zaten dokunma hasreti yaşayan bir kuşağın yazan kişileri değil miyiz, öyleyse ne gam?!" dememeli, didinmeli ipin ucunu bırakmaksızın. 

Bu çağın rekabete ve maddiyata dayalı dönem ruhunun sert çelik kadar gerçek ve katı olduğunu bilmeli blogcu. Bu çağın duygudaşlık tanrıçasının ölüm uykusunda olduğunu hiç unutmamalı... Günaydın, demeli kendi kendine, romantizm çağı geçeli çok oldu; artık cinsellikle kutsanmamış veya bir tutam kekik kokusu kadar olsa da aşka bulaşmamış bloglara kimseciklerin dokunmadığının ayırtında olmalı her blogcu her “blog gir” komutuna basmadan önce... Ve yazdığı her bloğa günahları kadar yakınlığı olan birer üvey evlat gibi bakmalı; bir dolu bilgiyle, görgüyle donatılmış bir evlat gibi, sıradan bir beyin çocuğu gibi değil... Unutmamalı, blog okuru bilgili ama bilgece olmayan blogları beyin etine kaydetmez, nöronlar arasındaki sinaplarda dans eden geçici bir ezberde taşır ancak! 

Kötücül bir yosma kadar cazibeli, ağzına ağızlar açık baktıracak kadar cerbezeli, bir yüreğe sığmayacak kadar acılı, hemen hemen pornografik, şeytanca muzip, cıvıl cıvıl nükteli, dokunan-dokunduran, bayat tadı vermeyenlerden olmalı ki şansı-bahtı açılsın, sayacı tıklasın blogların. Evet, her blog özenle, beyin teriyle ve yüreğin eleğinden geçerek yazılmış olmalı ki, ince porselen kupadaki şekeri eritirken çay kaşığının çıkardığı canhıraş ses gibi çın çın çınlamalı binlerce kez... 

Demem o ki; blogculuk "zor meslek” dostlarım! Tabii kolayını bilmeyen bizlere... Ve de bir blogkürede küme küme yaşayan blog bıkkını-blog aşığı bir kitle olarak, epeyce simbiyotik bir ortak yaşam sürmemiz gerektiğini akıllarından çıkaranlara... 

Günün sözü: “Yazan kişiden yazar kişiye evirilmek azınlık olmaktır.” 

. 

Dip not 1: Bu blog, Milliyet Blogküre yazarı Sevgili Vakayinüvis'in MB'nin düşen kalitesinden şikâyeti üzerine gelen esin sayesinde yazıldı; kendisine gönülden teşekkür ederim. 

Dip not 2: Yabancı ulusal gazetelere ve onların blog yazarlarına bakıyorum; blogların kalitesi ile gazetenin saygınlığı arasındaki düzey paralelliğine tanık oluyorum her keresinde. Örneğin; Guardian.co.uk. Aynı olguyu MB yazarlarının ve yönetiminin de göz önünde bulundurması dileğimle...