Bu Ergenekon “davaların davası” olmalıydı!

Sonunda Ergenekon Davası başladı.

Bazı medya kuruluşları bu davanın Cumhuriyet tarihindeki “en büyük dava” olduğunu dile getirince hayret ettim.

“Büyüklüğün” ölçüsünü neye göre belirlediler diye düşündüm.

Yargılananların makam ve rütbeleri mi bu nitelemede önemli sayıldı?

Dava, her halde koca bir DP iktidarının yargılandığı ve aralarında Başbakan Adnan Menderes’inde bulunduğu üç hükümet üyesinin idam edilmesiyle sonuçlanan Yassıada Mahkemesi gibi “büyük” bir dava değil.

Yargılanan sanıkların sayısı gözönüne alındığında da bu “büyüklük” sorunlu görünüyor.

Ergenekon Davası’nda 46’sı tutuklu 86 kişi yargılanacak.

Oysa 12 Eylül faşizminin açtığı Dev-Yol davasında 470 klasörden oluşan dosya ile 723 kişi yargılanmaya başlanmıştı.

Demek “büyüklük” sayı ile de ilgili değil.

Gerçi “büyüklük” ölçütü için bunlar da önemli olmayabilir.

Acaba İtalya’da olduğu gibi, karanlık bir dönemi bütün sorumlularıyla “temizlemeyi” mi misyon edinmiş bu dava?

İstanbul’da Müslüman olmayan yurttaşlarımıza yönelen meşhur 6-7 Eylül vahşetinin sorumlularını mı afişe edecek?

1 Mayıs 1977’deki “kanlı 1 Mayıs”’a neden olan, yüzbinlerce insanın üzerine kurşun sıkanları mı adalet önüne getirecek?

Kahramanmaraş’ta 19-26 Aralık 1978 tarihlerinde 105 Alevi ve solcunun öldürülmesiyle sonuçlanan katliamı mı deşifre edecek?

57 solcu ve Alevinin öldürülmesiyle son bulan 1980 Mayıs’ındaki Çorum Katliamı’nın gerçek sanıkları mı yargılanacak?

2 Temmuz 1993’te Sivas’ta 33 şair, yazar ve aydının yakılmasını tezgahlayanlar mı günışığına çıkacak ?

12-15 Mart 1995 günlerinde “kimliği belirsiz” (!) canilerin mahalledeki üç kahvehane ve pastaneyi silahla taraması sonrası halkın tepkisini “frenlemek” adına bir kısmı polis kurşunlarıyla olmak üzere 17 yurttaşımızın öldürülmesiyle tarihe Gazi Katliamı olarak geçen cinayetlerin planlayıcıları mı ortaya çıkartılacak?

Devletimizin kayıtlarında “binlerce” diye tekrarlanan “faili meçhul” cinayetleri işleyen şebekeler mi belgelenecek?

Trabzon’da 5 Nisan 2005 günü F tipi cezaevlerini kınamak amacıyla bildiri dağıtan beş Tayad üyesini “Türk bayrağını yaktılar”, “PKK bayrağı astılar” şeklinde lanse edip, linç edilmeleri için bindirme kıtaları gönderenler mi huzura çıkarılacak?

Kemal Türkler, Abdi İpekçi, Bahriye Üçok, Muammer Aksoy, Uğur Mumcu, Bedrettin Cömert, Cavit Orhan Tütengil, Çetin Emeç, Doğan Öz, Ahmet Taner Kışlalı, Turan Dursun, Ümit Doğanay gibi aydınların suikastlarındaki esrar perdeleri mi kaldırılacak?

Susurluk’ta üstü örtülen mafya-devlet-siyaset ilişkileri yeniden ve doğru şekilde teşhir mi edilecek?

Basına yansıyan ve ilan edilen resmi belgelerden öğrendiğimiz kadarıyla bu dava, yukarıdaki cinayetler, provokasyonlar ve eylemlerle ilgili değil.

Dile getirilen iddialar, ABD’nin her bir Nato üyesi devlette kurduğu Gladio tipi illegal cinayet örgütlerinin Türkiye’deki resmi ve sivil sorumlularını da hedef almıyor.

Tek bilebildiğimiz “cumhuriyet tarihinin bu en büyük davasında”, sadece "yasadışı örgütlenme" ve "hükümete karşı darbe girişimi" suçlamalarının yargılanacak olması.

Dava için özellikle AKP medyasında kopartılan gürültüye bir anlam vermek zor.

Bu sayede devletin içindeki “safraları” atması ve “demokratikleşmesi” mümkün olabilecekmiş.

Öncelikle yapılan ilk operasyondan ilk duruşma gününe kadar geçen zamanda yaşadıklarımız, bu davanın “büyük” bir dava olmadığını ortaya koymuştur.

İkincisi “resmi darbe” 12 Eylül’e bile uzanmayan bu dava; yukarıda önemlilerini sıralamaya çalıştığım pek çok katliam, provokasyon, yargısız infaz, kayıp ve işkenceyle kanlanan tarihsel sicilimizi temize çıkaracak bir demokrasi sınavı da değildir.

Ergenekon Davası, bana, “gözden çıkartılmış” bazı “devletli”lerin ve sivil ahbaplarının tasfiyesi yoluyla geçmişi sözde temizlemenin bir adımı gibi geliyor.

Umarım hemşerimiz 13. Ağır Ceza Mahkemesi Başkanı Köksal Şengün elini geçmişe uzatır ve tarihimizi adam akıllı deşer.

“Umut fakirin ekmeği” ne de olsa