Bu sabah yaralıyım

Bu sabah yaralıyım, canım yanıyor. Kayıplarımın yasını bile tutamıyorum. Güzden önce gelmiştim bahar telaşında bir rüzgarla, fidan misali. Köyümün ışıklarını seyrederek büyüdüm, büyüdüm yıllarca. Nice göçmen kuşlar gördüm özgürce konan, nice kelebekler kozalandı sırlarla doğan. Örümceklerle dertleştim, karıncalarla çalıştım, menekşelerle oynaştım. Nice misafirleri ağırladım sessiz ama gönülden.

Bu sabah yaralıyım canım yanıyor daha da fazla hatırlayamıyorum. Buralar artık eskisi gibi değil. Olmayacak da. Kıpkırmızı bir gök, simsiyah bir geceyi aştım artık. Çılgın sesler var dünden kulağımda kalan. Üşümelerim oluyor sıcak bedenimde hala. Yavaş yavaş ölüyorum, dağ gibi devrilen kestane misali. Rüzgar estikçe gözyaşlarım savruluyor. Siz hiç beni ağlarken gördünüz mü? Gözyaşlarım bedenimden inip dibimde yatan kavruk bir kaplumbağa yavrusunun üzerine damlıyor.

Bu sabah yaralıyım dört bir yanım alevli şelale. Sırrımı yeşillere giydirdiğim yerde ama boynu bükük öksüzüm. Uyanamadım hala her yanım puslarla süslü. Küçük Ahmet’i aradı nafile gözlerim. Çaresiz, perişan. Alışmıştım yalnızlığımın sabahlarında ona. Kavalından yayılan nağmelerle sıçrardı çekirgelerim. Ahmet yok, kuzular melemiyor. Köyüme bakıyorum şimdi umutsuz ve uykusuz.

Bu sabah yaralıyım, uykusuzum suskunum, lal oldu dillerim. Kuşlarım, kelebeklerim, karıncalarım, dibimde biten mor menekşeler yok. Terk edip gitmiş dün gece evini yitiren orman konukları. Biliyorum Ahmet de bir daha gelmeyecek. Oysa benim gölgem Ahmet’in vazgeçilmeziydi. Ve benden vazgeçenlerin beşiği olmuştum bir zamanlar. Ben bu sabah ilk defa ağlıyorum. Alevlerin sıcağıyla eriyen umutlarıma, çaresizliğime, yüreğim bile kavruk. Son nefesimle köyümü gözlüyorum yitik penceremden. Ben bir garip meşeydim, ne istediniz benden?

Tüm oparötörlerden; Yangın yazıp 3919 yazıp gönderin. Meşeler ağlamasın!