Büyümek

Doğumdan ölüme kadar geçen süreçte sürekli bir değişim geçirerek büyürüz. Büyümek, belli bir yaşa gelince biter diye bir şey yoktur. Okudukça, öğrendikçe, biriktirdikçe, deneyimler kazandıkça büyümeye devam ederiz. Büyümemiz hiç bitmez.

Ama içimizdeki inatla büyümek istemeyen çocuğu, tüm masumiyetiyle korumak isterken, kendi masumiyetimizi çoktan gerilerde bıraktığımızı fark etmeyiz bile...Çünkü yaşam, dünyaya geldiğimiz gibi gitmemize asla izin vermez..

İyi olarak doğduğuna inanılan insanoğlunun kötülüğün emrine nasıl girdiğini kim çözebilmiş ki? Aslında iyi ya da kötü olmayı kendimiz seçmeyiz. Şartlar neyi gerektiriyorsa "o" oluruz. Seçme lüksümüz yoktur büyürken. Ve buna çoğu kez "kader" denir. Oysa yaşamın ta kendisidir!

Büyüdükçe; aşklar, nefretler, arkadaşlıklar, dostluklar, aldanışlar, hatalar hep birer iz bırakır ruhumuzda. Bazıları silinir, bazıları gittikçe derinleşir. Silinen izlerle biraz daha eksiliriz, derinleşenlerle paramparça...

Yaşamımızın kalan kısmı hep o parçaları toplamakla geçer. Çoğu kez hep bir parça eksik kalır ve biz kanamaya devam ederiz.

Zaten yaşamı besleyen de acılarımız değil midir?