Çamaşır sepeti

Bendeniz, neyi severim? Bilin bakalım!
Bilemezsiniz!

Ben her şeyi severim. Toprağı severim, suyu severim. Anamı severim, babamı severim, karımı severim, çocuklarımı severim, kayaları, otları severim. Hayvanları da severim!

Yüreğim sepet gibidir. Çamaşır sepeti... Bazen, kirli çamaşırlar konur; bazen yıkanmış. Bu sepet, bir dolar; bir boşalır!

Ben çocukken, annem çamaşırları leğende yıkardı. Leğen, önce bakırdı; sonra plastik oldu! Kalaycılar vardı... Onlar da kayboldu!

Annem, leğende çamaşır yıkarken, çok güzel şarkı söylerdi. Merdaneli makineye geçince, işi kolaylaştı, ama makinenin gürültüsünden, şarkı söylemeyi unuttu!

Kalaycılar, meydanlık bir yere çukur kazardı. O zaman kazılacak toprak vardı. Kadınlar, kabını kacağını, çocuklarıyla oraya gönderirdi. Gönderemezse, çağırırdı onlar alırdı. Kalaycılar, işlerini ailece yapardı.

Kalaycılar gitti, iş bitti!