Canından Can Aldılar

“Ölüm nasıl bulurdu onu. Zaman karşı anlamsız bir yarışın içine girmiştim. Çapa Tıp Fakültesine kollarımda götürdüm miniciğimi sıcaktı hala sımsıcak. Allah’ım acı çekiyor muydu ki. Nasıl kaldırırdı minik beden acıyı….. Ara sıra dalıp gidiyordum. Daha kısa bir süre önce hayallerim vardı. Oğlum ilk adımı attığında ben koşacaktım ona, o ilk kelimesini söylediğinde dudaklarını yiyecektim onun. Bisiklet kullanmasını bilmiyordum ben ama oğlum öğrenecekti, onun bisikletinin arkasına oturup gezecektim, Fenerbahçe maçına götürecektim omzuma alıp, çikolata yiyip her yerini çikolataya buladığında onunla gülecektim ben. Geçen zamanla birlikte hem hayallerim hem miniciğim ölüyordu. Canımdan can alıyorlardı sanki. Şimdi zamanın durmasını istiyordum lanet olası dakikalar akmasın istiyordum. Allah’ım ne yapacaktım ben. Çaresizdim öyle çaresizki şu durumda olmaktansa keşke etimden parçalar koparsalar dağlasalardı bedenimi sesim çıkmazdı”.

Bu satırların yazarı, 16 Nisan 2007 günü “En son ne zaman öldünüz” yazısını yazan Kenan Gül”e aittir (http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=35962). Satırına, virgülüne dokunmadan aynen aldım. Yeni doğan küçük çocuğunun doğumdan hemen sonra yaşadığı sağlık sorunları nedeniyle, bir baba olarak ifade ettikleridir. Çocuğu daha sonra sağlık sorunlarını atlatıp, yaşama tutunmuş ve kritik sağlık saatlerini atlatmışmış. Çok sevinçli olarak yazdığı bu satırlarda, daha önce yaşadığı üzüntülerini ve sevinçlerini anlatmışmış.

14 Nisan 2008 günü anlamsız ve sebepsiz bir trafik kazasında yaşamını yitirmiş Sevgili Blog yazarımız Kenan Gül. Bu trafik kazasının haberini televizyondan izlemiştim. Demek ki blog yazarımızmış. Bilemezdik yaşamını yitiren Kenan Gül olduğunu. Ama O’ymuş işte. Ayrıntı haberleri daha sonra öğrendim. Amcasının oğlu Erdal Gül de aynı kazada yaşamlarını yitirmişler. Allah’tan rahmetler diliyorum. Kederli ailesine ve bir zamanlar yaşama döndürmek için bir kuş gibi oradan oraya çırpınıp durduğu oğluna da başsağlığı diliyorum. Yaşamlarında hepsine sağlıklar ve mutluluklar diliyorum.

Bu yazımın hiçbir anlamı yoktur. Ne O’nu geri getirir, ne de ailesine herhangi bir katkısı olur. Ama, vicdan işte. İçim sızladı. Tanımadığım halde içim sızladı.

Yaşamda tanımadığımız nice insanlar vardır, gelip geçerler. Ama, insandırlar. Canlıdırlar. O’nu tanıyan yakın dostlarına da başsağlığı diliyorum. O’nun hakkında ayrıntılı yazıları blog yazılarında ve başka sitelerde yazıyorlar. Rahmetli Kenan Gül’ün yazılarını hiç okumamıştım. Denk gelmedi demek ki. O kadar yazarın hepsini zaten hiç kimse okuyamıyordur. Ama şimdi yazdığı onsekiz yazısının hepsini okudum. Sosyoloji ağırlıklı yazıyormuş. Güzel mesajlar vermişmiş.

“Miş”li geçmiş kullanmak bile ne kadar acı, ama gerçek bu. Artık yaşamıyor Sevgili Kenan Gül.

Oğlu ilk adımlarını atmış, dediği gibi ilk kelimeleri söylemiştir O’na.

O’nun sağlığında dudaklarını da yemiştir belki. Ama bisikletinin arkasına binip gidemedi. Daha o yaşlara erişmemişti babası öldüğünde.

Adı geçen blog yazısının en son tümcelerinde şöyle demiş Sevgili Kenan Gül: “Aldığınız nefesin rahatlığını gülücüğünüzün sevimliliğini, gözyaşlarınızın değerini bilin emi. Sahi!!!! SİZ EN SON NE ZAMAN ÖLDÜNÜZ”.

Yazdığın gibi Sevgili Kenan Gül, bir zamanlar “canından can almalar” acı’ydı ama sanaldı, şimdi gerçekten “canından can aldılar”. Hayallerin de öldü seninle birlikte.

Yaşama veda eden ama haberimiz olmayan nice blog yazarlarımızla beraber Kenan Gül’e Allah rahmet eylesin.