Çaresiz zamanlar...

Hani yaşamın içinde... Hiç ummadığınız bir anda... O en sevdiklerinizden birinin "gidip de dönmeyeceği yola" çıktığını öğrenirsiniz... Ama gitmesini istemez... Bu dönüşü olmayan yolu kabullenemezsiniz...

"Gitme" diyemezsiniz... Elinde değil. Gitmek zorunda.

Her şeyin çaresiz olduğu... Gücünüzün yetmediği zamanlar.

Deliliğe vurursunuz hani... Gülersiniz olur olmaz şeylere. Ama içiniz.... Boşverin!..

Gözünüzün önünde o en sevdiğiniz... Neredeyse yolun sonunda. Köşeyi dönecek... Sonra...

Birlikte geçirdiğiniz her anı uzatmak istersiniz...

Hatta mümkün olsa beraber... Yok! Gidemezsiniz.

Bazı yollar vardır hani, yalnız gidilir... Ve o da...

Keşke beraber gidebilseniz.

Öyle yaşanmayasılar ki bunlar... "Çaresiz zamanlar."

Anlatılamaz... Ancak eli kolu bağlı yaşanabilir...Sevdiğiniz kadar acırtır... Acıdığınız kadar izi kalır.

Yokluğunu düşünemezsiniz. Hayal bile edemezsiniz. Çaresizce "o gideceği günü" beklersiniz.

Elinizde olsa... Zamanı durdurur... Yaşamı ertelersiniz.

Geçen her gün ona ???... Size kar... Bu nasıl bir çelişkidir... Anlayamazsınız.

Göz göze geldiğinizde, ikiniz de bilir... "Gitmeleri" konuşamazsınız.

Olmayacağını... Yaşanmayacağını bildiklerinizden bahseder... Bilerek birbirinizi kandırırsınız.

Gelecek günlerden konuşursunuz... Yaşanacaklardan... Paylaşılacaklardan... Ama söylediklerinize, ikiniz de inanmazsınız...

Bilirsiniz ki o gidecek... Siz kalacaksınız.

Ta ki sizin de gitme gününüz gelene kadar... O acıyla yaşayacaksınız.

Siz bakmayın güldüğüme... Eğleniyormuş gibi göründüğüme... Deliliğe vuruyorum.

O en sevdiğimin yol hazırlığında olduğunu bilerek... Acılarımı geciktiriyorum.

Böyle işte bugünlerde yaşananlar...

Gücün yetmediği... Umarsız kalınan... Karşılıklı "kandırmaca" oyunlarının oynandığı...

Çaresiz zamanlar.