Çıra ve Gaziantep ve Kebap

 - Anne, buradakilerin aklı fikri kebapta,anladım ben.           

- Neden?

 -  Fen dersinde  öğretmen anlatıyor. Ya, neydi onun ismi, hatırlamıyorum şimdi? Hani şu kömürleri tutuşturmak için kullandığımız birşey var ya, babam piknikte mangal yakarken kullanmıştı.         

- Çıra mı?         

-  Hah, çıra. Şimdi öğretmen bunu anlatacak sınıfta. Bize diyor ki "çocuklar, mangalda kebap pişirmek için kömürleri tutuştururken kullanılan maddeye çıra denir". "Mangalda köfte de", "mangalda pirzola de", neden kebap diyorsun?!       

Gerçekten de Gaziantep mutfağında kebabın ayrı bir yeri var. Evlerde et çekme makineleri bulunuyor ve kebabın kıyması bile evde çekiliyor. Yerel halk dana eti tüketmiyor, koyun etiyse çok makbul. Evin yanındaki marketin kasabı beni gördüğünde "yenge, dana eti geldi alacak mısın?" diye soruyor. "Dana eti tüketen aile" olarak mahallede mimliyiz yani!   

Kebabın eti evde çekildikten sonra yoğrulan kebap saplanıyor, yani; şişe diziliyor. Buraya kadar olan kısım genellikle evin hanımının işi. Sonra sıra hazırlanan kebabın pişirilmesine geliyor ve beyler işi devralıyor. Balkonda mangal yakmak serbest. Semt ya da apartman fark etmiyor. Biz büyükşehir insanlarına ilk başlarda şaşırtıcı gelse de herkes yaktığı için kimsenin kimseden şikayetçi olmadığını gördük.

Kebapları pişirmek için evin beyi geçiyor işinin başına ve közlenip alevi geçen, kıvama gelen mangalda kebaplar pişmeye başlıyor. Sonrasında apartmandan başlayarak, cadde, sokak buram buram kebap kokuyor. Haliyle bizim de canımız çekiyor ve doğru kebapçıya:) 

Yemeyi bu kadar çok seven ve hazırlamak için üşenmeyen bir şehirde çok tembel ve hazırcı gördüm kendimizi!